Dorn, 5 december 2022
Wracam po myśl, która mi umknęła. Chciałem ją zapisać, ale nie daje się objąć z pustki nawet wyobraźnia nie zdoła wywołać przeszłości. Żeby cię usłyszeć, muszę liczyć na głos, trzysta sześćdziesiąt sześć. Schodzę, niespiesznie, trzymam się poręczy, żeby nie po dwa stopnie. Po kolei, myślę, każda chwila warta uważności. Może mnie minęłaś, ta w kwiecistej sukni, stąd był ten zapach słodki, prześwit w stęchliźnie. Czasem jestem. Ilekroć kogoś dotknę, minie.
Dorn, 6 august 2021
na ustach nie siadają motyle. zauważyłbyś. tak długo czekam, moje włosy obejmuje pajęczyna, w jej mroku cudze dzieje się szczęście. na skórze promienie nie wychodzą z objęć. czuję jak trawa niecierpliwie wrasta między szczeliny. staram się poruszyć, nie tracić rozkoszy. gdybym był kobietą nic bym nie mówił. uniosłabym głowę, żeby się nad tobą pochylić. poczułbyś.
Dorn, 6 july 2021
Bałem się. Ciemności, którą widziałem pierwszy raz. Co może wyobrazić sobie chłopiec kiedy tonie. Zanurza się chociaż wystarczy nie usnąć. Czy słyszy psa, czy tylko mu się wydaje, a ujada noc. Czy kroki, po których nie ma śladu mogą do niego zaprowadzić. A cień, najwyższy od wszystkiego, kończy się tam gdzie nikt go nie dosięgnie. Czy uderzenie to tylko rytm, który wybija następny raz. Następny raz. Następny raz.
Nie mam tej siły, z którą mnie mierzył.
Dorn, 6 july 2021
Tyle zła, że palca nie wciśniesz. W moim łóżku zalęgł się czyjś strach, podkarmiał go więc urósł. Nie mogę zasnąć. Żadna noc nas nie przyjmie, chociaż od jej ramion tak nam blisko do siebie, wolimy przeczekać jak ćma, krążąc przy świetle. Rozgrzeszam cię z każdego słowa, drżą mi palce, dłonie opieram, ale słowa wciąż piszą się i piszą . Odwołałem umarłych . Nie każdemu należy się śmierć. Mogę zamknąć się, zabić na wieki. Ale tchu mi nie zabraknie. To nie powietrze wypełnia mnie, nie woda. Bezsenne kłucie serca, dźwięk uderzeń na minutę. Tembr twojego głosu.
Dorn, 27 june 2021
ziemia po ojcu spływa do rzeki. kamień po kamieniu osiada na dnie. czy mnie słyszą, moje myśli o powrocie. nie wypowiadam życzeń, noc lubi spełniać sny. nie czując, można wszystko zobaczyć. jak do dziecka trawy łaszą się i wiją, kiedy próbuję zatrzymać kadr. jestem im winien chwilę, może cały czas. w samotności jest mniej światła, jedyny cień to ten, który pozostawiam po sobie. tylko trzeba być, żeby związać koniec z końcem. a mnie już nie ma. rzeka udarła to miejsce. tonę i zachłystuję się jednocześnie. ulga i strach.
Dorn, 25 june 2021
Do kogo było podobne. Kto nadał mu imię
i przekonał nas, że to możliwe.
Czytałem o pacjentce
w pewnym wieku, bez skazy, w symbolach pozamacicznych.
Szliśmy trzymając się za ręce. W szczelinach zbierał się kurz,
wiły pajęczyny. Noc była cicha, pełna.
Nikomu nie urodziło się dziecko.
Koniec świata niemożliwy,
jednak wszystko umarło, kolejno.
Najpierw w niej, później w nas.
Nienaturalnie.
Dorn, 23 june 2021
Mojego ojca nie poleciłbym żadnemu dziecku. Miałem po nim bóle brzucha. Gorączka nie ustępowała latami, chociaż trząsłem się z zimna. Niczego po nim nie odziedziczyłem. Nie jestem ojcem. Pamiętam dźwięk klucza, którym uderzał o drzwi próbując je otworzyć - to był dobry czas, mogłem ukryć się albo uciec przez okno. Zimą było trudniej, ale i tak skakałem.
Jakby ktoś wszedł do domu i spojrzał na wieszak nigdy nie było tam dziecięcych ubrań. Ani butów. Wszystko trzymałem pod łóżkiem. I suchą bułkę. To były czasy, kiedy za dziećmi nikt nie oglądał się. Szły zasmarkane, szurając od niechcenia, ale zawsze ze strachem. Szukały bramy, w której koledzy opowiadali podobne historie ucieczek. To było coś. Jeden przebiegł między nogami ojca, inny wyśliznął się z kurtki, jeszcze ktoś obiecał swojemu pójść po wódkę, dlatego mógł wyjść zamykając za sobą drzwi. Matki zostawały rozpaczać. Krzyczeć albo zasłaniać twarz. Zostawały, bo nie było dla nich bram. Mój ojciec nie miał wspomnień, dorosły facet, a tak się zapuścił, że kiedy go odwiedziłem przed śmiercią, zapytał czy zostawię mu kurtkę. Bo marznie, a to była akurat zima. Przywiozłem tą samą, w której uciekłem. Powiedział, że przecież się nie zmieści. Odpowiedziałem, że ja musiałem, przez wiele lat.
Dorn, 20 june 2021
Nie było mnie tu zeszłego lata. Nawet nie wiedziałem, że istnieją domy pełne ludzi piszących do siebie wiersze. Pamiętam, że pukałem dość długo, zanim ktoś otworzył mi wiersz od niechcenia. Niczym stwór origami z odgniecionych wspomnień położyłem na stół kilka zdań. Nalałaś wódki. Chociaż nie piję, pełne kieliszki mają tu swój urok. Puchły mi nogi od siedzenia w miejscu, przeniosłem się na drugi koniec domu, skąd widok jest taki sam, bo dom zmniejsza się do każdego. Czytam ile słów mieści się w trosce o wróbla, którego nie dotyczy nic więcej tylko wiersz. Odnajduję znaki, mylą mi drogę, ale szkoda czasu by zaczynać znów, od nowa. W oknie ktoś postawił pelargonię. Amerykańska odmiana jak ze snu, w którym babcia każe ci jej doglądać, żeby utrzymać cud. Dziesięć lat i kiedy znów zakwita, tracisz to miejsce, zapominasz. Już nikogo nie można uratować. Szukam podobnych kwiatów od dawna, aż tu, w domu, w którym nikogo nie ma, ktoś dba o widok z podwórza. Gdybym chciał się odezwać, a chcę, co mam zrobić, żebyś odwróciła się od wiersza. Albo gdybym chciał przechadzając się po domu niby przypadkiem dotknąć Cię, jakbyś była motylem, a ja nigdy wcześniej bym Cię nie widział. Co mam zrobić kiedy Cię czytam i wiem, że nie jestem tam sam. Czy mam zbudować nasz dom? Jak zacząć taki wiersz? Czy ja w ogóle potrafię napisać wiersz, w którym Cię zatrzymam? Będę czekał w parku, na ławce, ale to banał. Więc może deszcz, marynarka po ojcu albo nieczułość. Wiersz, to tylko komar widziany jedną nocą. Ćma, o której w wierszach wspomina się często idąc w stronę światła. Mam pragnienie twoich ust, zapachu włosów, dotyku kiedy o poranku otwieram drzwi by wejść jeszcze dalej. Bez słów. Widzieć, że to Ty.
Dorn, 5 june 2021
tak bać się mogę tylko kiedy kocham. strach ma w oczach wszystko, nie musi się rozglądać. nawet kiedy mówi: nie patrz - wie, że idę.
boję się jezior. wiem jak przyciąga woda, choć nigdy nie czułem tej wzajemności. a jednak deszcz sprawia mi czułość. zakamarki z resztek opływa, ciepło mgli się nade mną, kiedy od nieba dzieli nas tylko pewność, że wszystko musi minąć. jest matką, w każdej chwili gotową do lotu. bez skrzydeł, wiatru, bez nikogo kto zna drogę lepiej. tną róże, chmury kryją zwątpienia, kiedy musi zawrócić opada z sił i pewnością, że chce znowu spróbować. najbardziej boi się tonąć. mimowolnych ruchów, kiedy nawet woda nie stawia już oporu. przyjmuje człowieka ze wszystkim i oddaje nikogo. w tych chwilach kiedy wie się, że jest w stanie wypełnić nas po brzeg istnienia, odchodzimy z pokorą. sekunda, w której promień przebija skórę i porusza sercem ostatni odruch.
dlatego umiera przy otwartych oczach.
Dorn, 7 may 2021
Skrzydeł nie musi trenować, przeszły już próbę, teraz pióro po piórze lecą bez niej. W dół i w górę. Wszystko czego nie można zatrzymać w końcu spadnie. Silniejsze od wiatru, niekiedy nie dają się ponieść. Są różne, mają swoją drogę, po każdej ze stron nie sprawdzą się przepowiednie. Próbuje nauczyć się modlitw, lecz nie ma pamięci do życzeń. Pobożnych. To nie są słowa do powtórzeń. Jej każdy oddech jest miarą wyrzeczeń. Niemożliwe wrócić w niektóre miejsca tą samą drogą. Istnieje, bo ktoś ją sobie wyobraził. Opisał niedokładnie, dlatego zabrałem ją do domu. Śpi w moim łóżku. Widzę, jak zlewa się blado z pościelą. Dawno nie ścieliłem nikomu. Nie gładziłem prześcieradeł, nie układałem poduszek. Nie wierzę, że sen aż tyle wymaga. Tylko przykładam głowę, a w piersiach coś jak stukanie słyszę. Jakby ktoś próbował wyjść do mnie z jej środka. Mogę tak zasypiać, mogę się nie budzić. Dla mnie jest wszystkim i jednym.
Dorn, 1 may 2021
Kocham ją, chociaż z tego miejsca do niej mam tylko całą tę poezję. Mówi, że czyta ukradkiem jak bym był skazańcem. Może jestem, bo nie mogę uwolnić się od niej.
Czekając, aż pociąg wjedzie na peron, bardzo bałem się jej nie zobaczyć. Wieczorami dotykam miejsc, które muszę zamknąć za nią. Odeszła, wiersz był ostatnim.
Nauczę się pisać wiersze, rozumieć z jakim szaleństwem się mierzę. Dla kogo zostanie to drzewo, ten kwiat ze złamaną nogą, której nie da się zrosnąć by pąk się przemienił.
Ciągle w nią wierzę. Ale nie wiem czy dobrze rozumiem.
Dorn, 30 april 2021
kochaj się ze mną. konwój żałobników idzie ulicą - nie pod oknami, - bo dzieci gapią się na trumny wyliczając bez zadumy na kogo wypadnie. kochaj się ze mną, przez płótno twojej skóry, pulsujące we mnie obrazy nie kłamią. otwierasz mi co raz głębiej, mnożę się, na drżenia, na miliony. Od sposobu w jaki na mnie patrzysz mam cię na języku, określoną, jesteś moim najwyższym umami. Odchylasz głowę, lubię ten cień, który jest jednak szybszy i choć czuję zazdrość o samego siebie, od teraz nikogo poza mną nie możesz spodziewać się więcej. Jesteśmy tu jeszcze, chociaż wiem, że za chwilę mi znikniesz. Jeszcze cię ogarnę ciałem, wpiszę, w każdą wklęsłość i wypukłość - potrafisz tak dokładnie wypełnić mnie sobą całą. Jesteśmy jak jeden owoc, mamy swoją pestkę, od której nigdy nie odrosnę. Nawet tak bardzo dojrzały. I chociaż jest jeszcze za wcześnie, to właśnie na wiosnę, jesienne jabłonie są najbardziej cierpliwe.
Dorn, 29 april 2021
od kamieni uczę się uległości, albo, że spadające gwiazdy nigdy nie dotkną ziemi, dlatego wolno im nie zbliżać się do końca świata. każdy, ale nie wszyscy, sięgamy doznań przytulności. dom, w którym byłem rekwizytem rodziny dawno już spłonął, ogień rozprzestrzenił się we mnie. nadal czuję to ciepło, gryzące płomienie, szczególnie w zaciśniętych pięściach. matka przyniosła mi wodę i stała w progu, nie mając siły dokończyć. kiedy dramat wymagał ofiar, zawsze pchałem się przed nią, zostawiając dziecku okruchy, a sam wyjadałem śmierci z garści. domniemuję jej niewinności. ślepa i głucha przez te wszystkie domy, które płonęły na jej oczach i krzyki z nieszczęść. liznę jeszcze dni i nocy, nie musi smakować żaden o tej porze. dobija nas, że możemy wiedzieć, ale niekoniecznie szukać odpowiedzi. zadałem pytanie i ciągle mnie trawi, przez głupotę. bo kto pyta, oczywiście, że zbłądzi.
Dorn, 28 april 2021
Wejdź, napijemy się wódki, usuniemy z pamięci stare pliki.
Nie szukaj powodu, to orgazmiczne uczucie.
Bełkot jest efektem zbyt długiego milczenia,
przy wódce nie słucha się tylko mówi.
Nie wierzy.
Wszystko mogło się wydawać, nawet wczorajsze miejsce jest nie do poznania.
Jakie ma znaczenie dokąd wszystko zmierza. Wystarczy, że trzyma mnie za rękę.
Nie chcę wtedy rozglądać się, myśleć, zastanawiać.
Nie mogłem jej nic obiecać, ale wszystko miałem dla niej.
Nie mogę się przejrzeć.
Widzę odbicie, ale to nie ona. Tłukę szkło, tyle rozstań, a ciągle mogę się pozbierać.
Zadzwoniła, chce odejść. Będzie przychodzić, tylko nie pamięta dokąd. Nie ma kurwa takiego miejsca.
Dłoń, przez którą kładąc na moich ustach nie chciała słuchać.
A przecież to już się stało w mojej głowie.
Niemożliwe, że tak cicho.
Musimy się więcej napić.
To tylko wódka, żaden jebany koniec. Bo co by nim było?
Jej usta? Piersi, których nigdy nie dotknąłem, skóra, która przywodzi mi na myśl owoc,
daje mi rozkosz od podniebienia aż do pestki. Chciałem ją dotknąć, tylko trzymałem za rękę,
Liczenie gwiazd dosięga największych idiotów. Chciałem być tym głupcem niemową. Pij.
Jeszcze zdążymy do jutra. Będzie i nawet się nie ochłodzi.
Żeby zapomnieć, trzeba coś jeszcze wiele razy przeżyć. Dam temu pewność, że dobrze robi.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade