Poetry

portret codzienności 
choć szary wyrywa go blask
tak
taki ognik co aż tak nie parzy
co nadaje uśmiechowi kolory
nie
niewyraźny profil tego co można
szkicować o uczuciach starych
może 
możemy zerwać kraty myśli 
wyrwać wypalony knot kopcący
jednak
a jednak sączy się z ścian 
jad tłumu co woli cierpienie
proszę
więc proszę bardzo nie ma łez
nie ma bólu bo to tylko zapomnienie
bo było życie