Sede Vacante, 25 august 2011
Spotkali się na ulicy, jakoś samotni w swym spojrzeniu.
Więc może rozmowa? Tak mało dziś ludzi rozmawia ze sobą bez
przyczyny.
Panu pewnie ciężko spacerować ulicami w tym upale.
35 stopni w cieniu.
Ach, młody człowieku... Przeżyłem dwie wojny światowe... Żeby
teraz tylko to słońce...
Ma pan pewnie bogate wspomnienia? Dużo zdjęć i opowieści?
Pięćdziesiąt klaserów ząbkowanych historii na wyblakłym
papierze.
I tylu bliskich, którzy nie przychodzą już do parku.
Ach, szkoda, że nie urodziłem się wcześniej.
Dużo słyszałem o sentymentach starej daty.
Dziś gigabajty i dialogi po kablu.
Podobno na strychach wciąż jeszcze czekają nieodkryte
skarby.
Stara butelka potrafi wzruszyć do łez.
A my tylko do przodu. Tak nas nauczono.
Nikt nie opisze naszej historii.
Kolejni będą tacy sami.
Chciałbym urodzić się wczoraj.
Sede Vacante, 25 august 2011
Tamta epoka odchodzi w smutku i łzach.
Długi welon siwych włosów pyszni się na tle sukni pobladłej
melancholią.
Wśród łąk niepokojonych kawalerami szukającymi
najpiękniejszych kwiatów,
odchodzi niepotrzebna nikomu.
Zaraz zniknie za drzewami. Ich nie chcą już scyzoryki.
Kiedyś zostawiały tu ślad pięknych miłości.
Teraz rdzewieją na strychach.
A właściciele odchodzą powoli, siedząc przy drewnianych chałupach.
Coraz mniej ognisk na łąkach. Nie słychać gitary i śpiewów.
Gdzie te czasy, gdy wianek z mleczy wystarczał, by kochać i
nikt nie wstydził się pięknej poezji...
Wspomnienia pieczołowicie składano w klaserze i pisano
długie listy,
co przez cały kraj wędrując, fiołkowy zapach zostawiały na wszystkim.
Tak wsiadłbym w łódkę drewnianą i z Tobą odpłynął w dal łaską
rzeki,
powrócił do starych chałup. Do ognisk w długie, piękne noce
i berka w ciemnym lesie.
Miłość... takie romantyczne zatracenie w zimnej trawie, nie
rozsądek, dreszcz i duszności.
Dziś tego nie trzeba. Wszystko wyjaśnisz przez monitor i
głośnik.
Sede Vacante, 14 august 2011
Wyruszą znów niedługo wozy z chlebem dla żebraków.
Rozrzucą w prawo, w lewo. I brawa im. I chwała dla
wielmożnych panów.
Rzeki na powrót wstąpią w koryta, a bieda schowa się pod fartuchem,
bo oto zbawcy rzucą złotem. Serca i ziemie nasze uleczą namiętnym całusem.
Płaczem ugościm, żalem, litanią potrzeb od zaraz.
I nasza to sprawa i słuszna walka o jeszcze kilka lat
przetrwania.
Lecz potem, powiedz bracie i siostro. Gdzie twoja ostatnia
koszula?
Gdy drżącą ręką, zamiast kosę, znów dzierżysz list z
modlitwą do króla?
Czyż nie pokazał wam już folwark bydlaków, że za nic ma
troski narodu?
I pospolicie ruszyć trzeba, by uwolnić kraj z nie orlich
szponów.
Czy ta chowana w szafie odświętna kreacja czekająca na urn
przybycie,
nie mówi głośno i wyraźnie: Na nic nam veto! Niech rządzą nami
świnie!
Z wami płaczę i klękam przed rozbitym dzbanem polskiego
mleka.
Też na ulicy stoję w milczeniu i czekam. Wciąż czekam.
Lecz czy aby tędy droga, by cierpieć za łaski dla
nienażartych,
a potem znów pogłaskać. I spuszczając smutno głowę, kolejne
w nicość wysyłać karty.
Sede Vacante, 5 august 2011
W lombardach Bożka Najwyższych Zaszczytów
wymienili serca na złote zęby. I banknotów zostało bez liku.
Kolejki od morza czerwonego po sam ołtarz władzy.
Każdy z nich pragnie, by jego imię wyryto na skale.
Tu jesteś bracie nikim, lub tniesz łby potępionych.
Rzeki motłochu służą, byś nigdy nie zwątpił w siłę mamony.
Niech każdy więc tworzy na podobieństwo swoje i możliwości.
I pójdą stada pod fanfarami na tron. I pójdą na rzeź słabi, bezbronni.
Lepsze dzieci dadzą radę. Szkoła jungen podpowiada:
Brudne ręce i zew brzucha? Nie waż mi się z chlewem bratać!
To jest ziemia, nasze CV. Każdy ma tak samo.
Jeśli spotkasz chudszych, zabij! To nie twoje stado.
Motłoch znowu czeka zima. Węgiel nie chce stanieć i straszą procesy gnilne.
Świnie z ryjem wciąż w korycie. Nie przeszkadzaj Panom. Piszą list motywacyjny.
Sede Vacante, 25 july 2011
Zapowiadają finał odprawy inkasentów chaosu.
Nieliczni chowają się w piwnicy. Ktoś od tygodnia topi wszystkie czarne koty.
Słowa nigdy nie były tak niebezpieczne, a złodzieje bezczelni.
Frustracja wykipiała z brzegów matki Ziemi.
Orkiestra z niezliczoną ilością w drugim rzędzie,
takich chórków nie miał nikt wcześniej.
Och, co to będzie za koncert krzyków. Szkoda.
A potem martwa cisza. Tyle milionów lat zgniecionych ludzką nogą.
Podobno teraz wiadomo, czyj Bóg to wszystko stworzył.
Reszta w indeksie utylizacji. I poszła maszyna po znajomym torze.
Polityka osiągnęła już wszystko. Nie było kogo okradać i głodzić.
Powstał lud ciemiężony. Nie wystarczy ziemi, by ich wszystkich zakopać.
Nikt nie wie, jak zwykle, od czego się zaczęło.
Nie będzie komu pamiętać. Nie tym razem człowieku.
Dziś to tylko spekulacja. Fantastyka dla pesymów.
Kto zna datę końca świata, ręka w górę.
I ci, którzy mają pewność, że jutro nie zginą.
Sede Vacante, 25 july 2011
Mam ostatnią sesję z Pierwszą Damą.
Potem mogę nie zdążyć, tylu w kolejce, żeby odrąbać jej
głowę.
Pokory za grosz, gówniarze. Myślą, że tylko ostatnie tysiąc
lat jest ważne.
Byłem od samego początku. No zdziwiłbyś się.
Długa droga przez mękę ich przykazań.
Uwielbiają być jedynym elementem wystającym ponad kreskę.
Czasem zachlapią atramentem pospiesznie pisane, kolejne
podanie o łut szczęścia.
Wtedy na ułamek sekundy historia ma znaczenie.
Zegarmistrzowska precyzja w odliczaniu potrzebnej miarki
sztucznego uniżenia.
To wielki smutek, patrzeć na upadek Niepokonanej.
Jest tak piękna.
Gdyby choć gwałcili, byłaby nadzieja, że się wyliże, zapomni
twarze oprawców.
Coraz mniej szepcze tych rozkosznych słówek. Chyba się
starzeje, jak ludzie.
A może dokonała się utopia jej samotności.
Te skurwysyny znów tu idą. Rzucają we mnie papierami z
uczelni i ciskają mądrym słowem.
Pijany od perfum barbarzyńców. Zaraz zrzygam się tą żenadą.
Ale już mi nic tutaj. Do końca stanę, tylko ja zrozumiem
swoje epitafium.
Bo kto. Beton zalega na kontach, a w mózgach priorytety rasy
panów.
Sede Vacante, 25 july 2011
Stąpam po tych chodnikach ze słów mistrzów.
Kruche i dumne. Żebym nie roztrzaskał, bo mistrzowie nie
zdzierżą.
Cudne? Słyszałem, że są zapisy od miesiąca.
Wszedłem ze swoim. Trochę inaczej, podobno za ubogo na
piękną poezję.
Po cichutku przemykam z boku. Nikt nie widzi, bo po co?
Zresztą, tanie banały.
Dwie przemiłe duszyczki rzuciły kwiatkiem, choć warunkowo
(no wiesz, żeby nie było.)
Coś tam dostrzegły, choć biedny ten gospodarz.
Nie chcę być czarodziejem, co omota was tak, że rzucicie się
do słowników dziwnych sformułowań.
Nie rzucam na pożarcie enigmatycznego piękna duszy.
Nie znosi polemiki, najwyżej odrzuca ubogich w wyobraźnię.
No i też nie umiem jak wy, latać wyżej niż najznamienitsi
kosmiczni dygnitarze.
Ale dobrze mi czasem puścić kilka haseł w obieg, według
siebie. Taki styl banity.
Rozwój pozostawiam artystom doskonałym.
Liczę, że kiedyś pozostanie jakichś dwoje, ale na zabój,
blisko przy mnie.
Że nawiedzą mnie pojedyncze krople kwaśnego deszczu.
Tak szczerze i z oddaniem, że pewnie pokocham swoje
nieistnienie dla poetów.
Czy to pycha?
Nie...Tylko fajnie się podobać. Ale nie za wszelką cenę. Być
sobą i trafić.
Sede Vacante, 24 july 2011
Trwam w nocy. Pochłania mnie jej obrona przed dniem.
Zachłyśnięty spokojem i nie przejrzystością tego co przede mną,
nie widzę, nie czuję, by jeszcze ktoś mnie gonił z iskrą w oku.
Wdycham ciepłe powietrze zachłannie.
Ach, słodki mrok. Spokojnie i bezpiecznie w objęciach nieistnienia.
W tę noc dłonie nie muszą służyć do pracy. Lepkość czerni należy
do nieprzebranych nadziei,
że nie skończy się tak szybko. Nie umknie, zanim nie upiję się jej
urokiem.
Oczu nie zamknę, póki nie poczuję jej w żyłach i w każdym,
zakamarku duszy.
W letargu, w kokonie nieprzejrzystości. Jeśli to gwałt, weź
więcej!
Zlizuję aromat z szaty ciemnego zaspokojenia,
niczym płatki brokatu. Zostaje ślad na szyi.
Pogrążam się coraz bardziej. Wpadam w wir lodowatej melancholii.
Czuję mrowienie na ciele. Przyjmuje mnie, pozwala.
Ta jej kobieca klasa i wyważenie. Z pewnością jest Damą,
szlachetnie urodzoną.
Zostanę w niej na zawsze. Ma tyle miłości dla mnie i
cierpliwości.
Zna wszystkie moje grzechy, ale potrafi wybaczać.
Sede Vacante, 21 july 2011
Oto początek kolejnego dnia. Oto plastikowa maska, odlana z kredytowego Banku Dusz.
Zbudzona, by przejść następny ciemny tunel. Dziś też nie zdarzy się cud.
Chowa Krzyż do kieszeni, choć nie pamięta po co.
Podobno pomaga. Przecena na słowa Proroków.
Pośpiesznie przemierza ulice. Tyle wokół historii, potrąca ramię niewolnika,
tylu niewolników. Znów nie otworzył się Portal. Podążamy donikąd.
System wymiotuje ostatkami śniadania,
obiad, kolacja. Puste daty dla nieujętego w słupkach Polaka.
Kromka chleba, byś miał siły uwierzyć we wszystko, co usłyszysz,
i ani trochę więcej! Tak łatwiej utrzymać naród w ryzach.
Pomięta kartka z listą obowiązków na wczoraj,
znów brakło czasu. Rzeczpospolita Polska.
Sede Vacante, 21 july 2011
Znowu nie będzie wiosny dla ludu. Zatrzyma nas zima
wybranych.
Znowu ruszą świnie do biegu. Jak z bata strzelił, będą
kraść, gwałcić i żreć nasze zapasy.
To nie, że wybory. Nie, że kiełbasa dla tępaków,
po prostu wstaje dzień. Zupa z tanich buraków.
I plują nam w talerz i zaciskają w garści ostatnią
chusteczkę do nosa,
i zasmarkamy się własną niemocą i wyliżemy ten talerz.
Godność? No, proszę!
W dziurawych butach i na sterydach, by jeszcze jeden dzień,
wytrzymać ciężar zarabiania na chleb z łaski Panów. Ten
Polski chleb.
Dyktatura sekty z terroryzmem za pazuchą,
powie bajkę o wolności. I ogoli nam jaja tępą żyletką. Na
sucho.
U nich wszystko jest miłością. „Krzyżem go, prosto w ryj!”
Kto bez winy niech dzierży kamień. I pełno ich! Pełno ich!
Ciężko być Polakiem w zniewolonym, wyprzedanym kraju.
Orzeł biały z zawiązanym dziobem. Obcięli mu pazury i
wrzucili do gara.
Ciężko być Polakiem wśród polityków z ambicją władzy za
wszelką cenę.
Wciąż ją płacimy.
Jak na złość nikt nie spali mównicy . I napis na niej: Teraz się z was
pośmiejemy!
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade
