Poetry

noc. niedopałek kończy życie w kałuży. 

wiesz, mówią jest taki ból, co oddziela skórę od kości. to głupota. 
mam w sobie za dużo miejsca. czuję się jak na pustej sali baletowej.
ale po co te ściany we wzory krzyczących ust?

krew tańczy. nogi zwisają z parapetu.  myśl co chcesz. 
obiecałam. już nigdy tak bardzo się nie przyzwyczaję,
później tylko popiół i sól trzeszczy w zębach.

lepiej być kamieniem. zimnym, śliskim i gładkim 
ka-mie-niem. skruszę kanty w kieszeniach.
może w końcu wypadnę i stanie się jasność.

krótki sen małych drzew. niebo płynie dalej.*

2012. 

*jedno zdjęcie z archiwum pamięci