Poetry

Biała dama na posterunku
Szatą okryta z puchu czarnego
Baczny wzrok przenika ciało
Żelazna maska anioła upadłego
Klęcząc błaga o ziarno pszenicy
Wysyp łzą cierpką oplata
Raniąc wyuzdane lico pokory
Stłumiony krzyk wzniesiony w niebiosa
Nieograniczona odchłań-nie słyszy
Czołga się jak złamany rycerz
Bez wiary a z honorem
A dama przetacza pręgę nienawiści
Robactwo pada do stóp tej pani
Czując zgniliznę bezmiaru duszy
Daleka przepaść martwej rzeki
Jak dama-królowa pani poniżonych....