Prose

Sen zamienia się w jawę, namiot oświetlają pierwsze promienie wstającego mazurskiego słońca.
Ciało spręża się i rozwija po całym materacu jakby chciało sprawdzić jego długość. Odczuwam powoli palce, nogi, spojrzenie nabiera ostrości. Z radością biorę ręcznik i idę nad brzeg jeszcze sennego jeziora.
Bose nogi czują bardziej niż zwykle parującą ziemię. Piętnaście dni pobytu zespoliło mnie z mazurską przyrodą i białymi żaglami. Noga nieśmiało zanurza się w spokojnej tafli wody. Spoglądam na mokre jakby spocone nocą liście leszczyny.
Niektóre z nich są jak okapy wiejskich mazurskich chat. Krzyk żurawi mąci poranną ciszę. Widziałem je podczas wieczornej przebieżki, dwa dostojne ptaki stojące obok siebie i nawołujące się w ptasim języku. Wejście do jeziora jest wycięte w trzcinie, zaopatrzone w drewniany pomost, przykryte daszkiem gęstych mokrych liści. Z za tataraku wypływa w równym szyku osiem kaczek krzyżówek z przywódcą na czele. Klinem rozcinają toń spokojnej wody.
Szybka decyzja i wślizguję się do wody, powitany jej drobinami na całym jeszcze nie obudzonym ciele. Szczęśliwy jestem, że tak czuję to miejsce i rozumiem mazurski klimat, czasem słotny i deszczowy, czasem zamglony i parujący zimnymi porannymi mgłami a czasem słonecznym i urzekającym błękitem nieba i słońcem odbijającym się w białych żaglach...