Poetry

dałem się podejść czarnym olchom

siąpi drobiną a my
- nie tu nie o tym nie teraz
upieram się
patrząc w najnudniejsze niebo

przyloty całe to dziobodarcie
rzecz zwykła
nastanie

tonę po kostki w podmokłej łące
drogę zamyka nasyp
wieczór nadciąga litościwie
w kartonowe miasto
gdzie pies żaden nawet nie zaszczeka

krok za krokiem
przychodzimy do siebie
zaglądamy w okna