Poetry

nawet nie wiesz
jak droga jesteś
ile kosztujesz
trudu i przekleństw

wybiła pierwsza
wspominam kształty
barwę powietrza
wokół Twojej aury

są chwile bez Ciebie
z radości tańczę
są chwile, gdy jesteś
wszędzie we mnie, płaczę

kradniesz mi powietrze
wszelkie kolory grabisz
jestem, jak pierwszy rodziców
telewizor, czarno - biały

bez drobnych nadziei
spadłem na dno
wysuń drabinę, wespnę się
przyniosę miłość i bagno

chciałbym tulić do snu
Ciebie, całować policzki
radość ponad zenitem
radość przekracza liczby

mogę spłodzić wierszy
milion, ale po co?
żadnego nie wchłoniesz
bo nie jesteś gąbką

a ja jestem idiotą
wędruję pośród ulic
i marzeniami widzę nas
pośród tłumu ludzi

lecz nawet za parę lat
to prawdą nie będzie
nie oddasz siebie
w moje ręce

ogrzej ciepłem uczucia
gorącem namiętności oddaj się
czego szukasz?
na pewno nie mnie

siedzę tu, prawie druga
powieki zamykają same
sen ogarnia umysł
niczym kartkę atrament

na te kilka godzin
wydalę Cię z myśli
po czym wrócisz rano
kiedy zdwojone siły

lecz ku własnej i Twojej uldze
przyszłość w większym mieście
tam siedzą perspektywy
wszystkie w pierwszym rzędzie

tam uczuje mnie uczucie
i z Ciebie się wyleczę
także deszcz pod Twoim oknem
nie będzie moich oczu deszczem