Diary

Wielbił ją jak obrazek. Wybrał wspomnienie i powiesił na ścianie swojej pamięci. Przystawał od czasu do czasu lub podnosił wzrok przechodząc codziennością z jednego trybu odruchowego w drugi uwarunkowany. Tak było prościej. I oszczędzało synapsy. Ale wyszło jakoś płasko.