Diary

Sobota, a ja znów nie tańczę, karnet pusty, ołówek zgubiony, choć wokół słychać głosy i kroki. Papierowe. Siembieda godzi się z muzułmanami, brytyjscy arystokraci mordują służbę, peerelowska milicja pije i to wystarcza. A pojęcie komedii kryminalnej zaczęło wymagać niezwykłej tolerancji.
Podobno aktor mówi monolog najlepiej, gdy adresuje go do konkretnego widza. Gdzieś w tej niezbyt konkretnej widowni. Czy to już jest kontakt? Może go widzieć. Tak. Jakby. No i jest jeszcze klaskanie. Ale czasem przydałby się choć oddech. Monolog. A improwizacja?..