Poetry

Julia, 24 january 2014

złuda

cisza którą zabiera wiatr
jest tylko złudnej ciszy blaskiem
bo w sercu smutnym skrzypek gra
i krzywoustne dywagacje
nasycą smutkiem cały świat
jak wieloskrzydłe niemotyle
pragnąłbyś w miejscu innym stać
milczeniem stworzyć inną chwilę
ale w jeziorze wciąż ten blask
co nie pozwala się oddalić
tętni gdzieś życie trwoni sny
przeszłości nie potrafisz już ocalić