Prose

NIC - HIPERMINIATURA

- Nic.

Pomimo iż śnieg spadł na początku maja, nie było wątpliwości, że nadchodzi lato. Dni stawały się
coraz dłuższe. Więcej czasu na rutynę, alkohol dopiero po pierwszej w południe i kilkugodzine
kąpiele. Żywiłem się makaronem z musztardą albo ze skwarkami.

- Żadna tajemnica.

Budynek mieszczący mój apartament był pomarańczowy i żółty. Wokół dużo zieleni, dzieci
bawiły się w piaskownicy, różni ludzie zatopieni tutaj jak robaki w bursztynie. Czasem,
zazwyczaj o poranku, drzewa wydawały się wyjątkowo piękne. Patrzyłem na nie paląc papierosa.

- Bywa i tak, że męska przyjaźń kończy się śmiercią. - Powiedział Rafał. Odwiedzał mnie czasem
przynosząc piwo.

Usiedliśmy na balkonie. Nie mówiliśmy dużo, jakieś sprawy. Bzdury.

***

Tak właśnie wygląda starość. Szczerbaty płot w kolorze turkusu. Dzieci bawią się swoimi
plastikowymi karabinami i są w tym przerażająco monotonne. O dwunastej w południe i o
dziewiątej wieczór dzwoni kościelny dzwon. Przemiła pani w sklepie osiedlowym traci wigor z
każdą puszką piwa, którą u niej kupuję. Jeszcze kilka lat temu można było sobie wyobrażać, że to
nowa perspektywa.