Barton, 24 july 2011
Nie mów, że jestem mordercą
Chociaż znieczulam płonące serce.
Nie mów, że jestem mordercą
Chociaż krwią obmywam me ręce.
Nie mów…
Zaczekaj. Nie mów mi już niczego.
Znam, poznaję każdy błąd,
Każdy zawód, każdą niepamięć.
Jestem mordercą, przyznaję,
Dlatego nie mów… nic nie mów.
Zapomnij, że kiedyś znałeś,
Że czytałeś któryś z moich snów.
Zamykam drzwi…
Zamykam drzwi, pod drzwiami płacząc
Zwijam się z bólu, serce moje krwawi.
Zostawiam, odchodzę by bardziej się zranić.
„Już nigdy nie wrócić” powtarzam
Pewny, że grzech mój i pamięć odpłynie
W strumieniu chłodnej Lete…
Nie dane mi będzie takie szczęście,
Ale wierzę… któregoś dnia…
Któregoś dnia otrę łzę ostatnią
I powiem do siebie - morderco
I w ciszy znieczulę płaczące serce.
I powiem do siebie - morderco
I w smutek wytrę me ręce.
I powiem…
Powiem, że koniec, że nic nie zostaje
Za drzwiami wszystkie sny pozostawię
I pójdę dalej błądzić…
Barton, 9 august 2010
Nieszczęśliwy, który powołał mnie do istnienia,
który dał Imię.
Zapominam o rajskiej krainie, który jestem,
którego nie było.
Pocieszam Anioły nad Babilonu brzegiem,
dobijam ostatnią nadzieję;
Chwiejnym krokiem szaleńca błądzę,
potykam się o siebie,
zbieram plony moich i Moich grzechów
- tego drugiego.
Zasypiam nie wiedząc kim jestem,
kim byłem
a będę,
w pomieszaniu sklejam zmysły
...
żeby pamiętać i deszczem jesiennym
skropić czoło.
Ja, syn wiosny,
śmiertelny w każdym kroku istnienia
kołyszę się na falach pomiędzy brzegami
i jestem
i mnie nie ma,
Kompletny w każdej niedoskonałości
zrodzony pragnieniem, zabity
I tylko ten drugi,
na kolanach,
w ostatnim promieniu słońca
błaga o przebaczenie
Okrutnego Boga.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade