RENATA, 31 october 2020
Wszyscy Święci
w tych ostatnich dniach
nie zaprosili nas na bal
jestem taki jak oni
i kiedyś dotrę
do krainy szczęśliwej
a teraz chociaż znicz
i chryzantemy na ich grobie
nawet tego zabroniono
w roku szczura
w ten dzień ustanowiony
siedzieć masz w domu
i dać spokój śpiącym
RENATA, 31 october 2020
wirus zajął usta i nosy
że też jeszcze możemy chodzić
w tym totalnym chaosie
Szarobure niebo
czy będzie płakało
nad patriotą z tradycjami
nie zapali znicza
i z chryzantemami
nie pójdzie na grób
tak zdecydował król
z psami i kotami
oj bliscy co na tamtym świecie
tęskno mi za wami
RENATA, 31 october 2020
mały krasnal księżyc skradł
wybuchła wojna skończył się ład
starzeje się karzeł lata mijają
a on wciąż walczy o ideały
chce kraj mieć cały zamknięty w palcu
nienawiść zasiał w polskich siołach
zabić resztę miłości zrobić z kobiet inkubatory
dyktator samozwańczy pogromca narodu
prezes to zwierzę inteligentne
za kotami chowa jak mysz swoją gębę
znienawidzony pilnuje dupy
by wszystko trzymało się kupy
były wybory w czasie pandemii
znów obiecali znowu wygrali
i choć minęło czasu wiele
naród nie wyczuł że to skurwiele
maski maski maski na twarzach
Jarek bez maski przypomina grabarza
naciąga fakty psami szczuje kopie dół
młodych kotów puszcza w bój
pluje na seksualność wyboru i lgbt
a sam nie wiadomo kim jest
zasuszony rasista jedną nogą nad grobem
w jego kaczogrodzie nie ma miejsca dla kobiet
fala zarazy zbiera żniwo
brakuje rąk ust i płuca gniją
nos nie czuje smaku a dupa jest szyją
głowa która rządzi na wszystko się wścieka
po ulicach chodzą zombi już nie ma człowieka
wzbija się do nieba protest song
po ulicach tupią nogi i las rąk
może wjadą czołgi i będzie wojna
w szoku wściekły naród z kobietami pognał
transmisja wirusa zamyka nam usta
co na to Jarek co będzie dalej
on jest z kamienia
powsadza wszystkich do więzienia
RENATA, 31 october 2020
złączyliśmy nasze nagie ciała
dokładnie jak natura przewidziała
**
on z twarzą wtuloną
w mej szyj
zaczął się we mnie poruszać
tak głęboko z uczuciem
że nie istniało nic
poza wybuchem
Satish Verma, 31 october 2020
The traveler sleeps in a sepulcher,
endlessly, timelessly,
where no ray of light enters.
Like the death has stopped
moving, for a moment
to celebrate the close of the journey.
Indeed? Is it the edge of yearning?
I no longer belong to any one,
to any universe. Come a long way
walking barefoot on hot sands
of life where no footprints exist.
Do not go for my vision. Find
your own path. In yellowish- brown
eroded silica, ripened in sun,
I have left my eyes. The moon
will tell the tale of my Olympian
failures.
Satish Verma, 29 october 2020
A sudden shock,
when a snakeskin starts moving.
Behind the shut doors
a conspiracy was hatched.
Son of the moon-
wriggles on palms. Sneaks
a glance at the diving sun.
Cut and glued, a mourning looks
in the eyes of a Titan.
The anarchy raises its head.
The make-up cannot be
taken off. It will expose
the artless faces.
When eyelids flutter
of a fallen angel, you think
it was an imperial command.
A pause in pain.
You float on ice.
Satish Verma, 28 october 2020
To connect with a reclusive mind,
was an uphill task.
You become-
vunerable again.
Everyday the curtains
come down after the entry of
assassin bugs.
Long-legged, bloodsucking
predators would roam
and abduct the phrases.
The young turks break
the nest, petals strewn, a
rose dies in my hands.
My night journey begins
I let out a poem
to become my lantern.
Satish Verma, 27 october 2020
The great lines, you quote, don't
stir me... you know my vexation,
with the twinkling lights, that don't move.
The colors, don't mix... I move
from death to death, to understand
life, and fail miserably. The body
does not open. Seducers
ready to jump for a bite, to tear
off my columns, my domes.
Yes, I give, give away my precious
heart, time, my infallible attention
to heal you.I don't demand any
dough, remaining in penury, do not
ask for the factors. My arithmetic
has failed. Cannot solve the puzzles
lost in maze of juggleries.
It was your world. I am living
at a binary planet, scarcely habitable.
Yet I am happy in myself
looking at the grains of sand on my
hands. You know, you cannot
write like me... like me.
Satish Verma, 26 october 2020
As I accept the verdict,
the dead-soul beast-
jumps up, draws out the sword
and starts cutting the drift. You shout,
wake up from a nightmare.
The words had betrayed. Vowel
harmony was gone. Voice hoarse, you
stammer, accusing the city, the country
the century.
It was consensual. The suicide pact.
Cloth and body, print and color.
Paper and pen, bed and grave. The
moon had kicked out the feline.
The insomnia, now rules. You
start counting the sins. No stress,
no indecency, sleeping with
dead poems. A big explosion changes the fonts.
You go into long sleep.
Satish Verma, 25 october 2020
Once you are labeled,
The human input is out and
you start falling apart.
My home, and I am trying
to set the walls free after-
the explosion.
A sinkhole eats you alive.
I am walking in air
contending with the old god
who would not listen.
Suddenly it is time to
back drive. The wrong road
taken has given in glimpse
of people starting the war.
The land becomes black
and paper lanterns adorn the doors.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade
