Poetry

Idzie pod wieczór ― przytłoczony ciężarem strasznej choroby…

… chce się jeszcze napatrzeć ―
na bezchmurne niebo
― na kołyszące się topole…

Idzie do kobiety… ―
wprost ze szpitalnego łóżka… ―

… niemalże ― spod ― kobaltowej lampy…

…

… wszystko mu się plącze…

Czy ją jeszcze zastanie?
Co jej mógłby podarować?

…

Nic… ―

… poza dwoma bukiecikami niebieskich fiołków ― kupionymi ― u starej kwiaciarki…

…

… tylko ―
pół
― roku…

Rok…

… nie więcej…

…

Tyle przebytych dróg i bezdroży… ― syberyjskich łagrów…

…

… wyrwany ze szponów ―
makabrycznej męki…

… ze stłumionym ―
chwilowo
― bólem…

… śmiertelnie blady…

…

… tylko ―
pół
― roku…

Rok…

… nie więcej…

…

… albo ― do końca ― tego lata…

(Włodzimierz Zastawniak, 2017-02-28)

***

Inspirowane powieścią pt. ”Oddział chorych na raka”, Aleksandra Sołżenicyna.

***

https://www.youtube.com/watch?v=yI36cArfqmU