Poetry

Przeszła bulgoczącą falą, zostawiając po sobie — zgniliznę pustego życia…

Przeszła w huku nawały —
bijącej po oczach
— zimnymi strugami deszczu…

…

Nie ma już nic,
poza resztką
czarnych kikutów…

… splątanych korzeni…

W wilgotnej ziemi — mlaskania…
… dżdżownic oślizłych wesołe biesiady…

…

Gdzieś — w oddali — ginie echo ostatniego krzyku…

…

… już nie widzę… nie czuję… łopoczą na wietrze podarte łachmany… — niczyje…

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-04-05)

***

https://www.youtube.com/watch?v=umjNaNXzETA