Poetry

Lubisz noc? Ja lubię ją pewniejszą. Wyśnioną wcześniej, choć okrytą szalem melancholii…

Wybacz, jeśli właśnie tak, ale w ciszy dopada mnie ból tęsknoty.
Księżyc wschodzi
i zachodzi, srebrzy się i płynie…

Lubisz dzień?
Słońce
na twarzy.

Pomiędzy
palcami
rozedrgany blask.

*

Na widnej ścieżce ogrodu
zarys wysokiego drzewa,
pocięty mrokiem głębokiej rozpadliny.

Nie.
To
nie
drzewo.

To krzak dzikiej róży o ustach czerwonych, o płonących ustach,
bądź szelest jaśminu, bzu,
co zaszedł mi cieniem znienacka drogę, co omiata mnie i kusi wonią aromatu…

Bądź.
Będziesz
tam?
Jesteś? Bądź…

Ja będę.

Wpatrzony w przestrzeń…
W ekstazie oczekiwania
i w niemodnym garniturze.

Wybacz, jeśli
właśnie tak…

Co mam
dla ciebie?

Jedynie wytarte metafory. Wylęknione i tęskne…

Na cóż
komu
one, na co…

Ale, jeśli lubisz. Jeśli…

Spójrz!

Kwiat się przede mną otwiera najpiękniejszy, sperlony od łez, od rosy, od deszczu…

Bądź…

Stoję i czekam.
Na piaskowej
ścieżce,
na żwirku alejki…

W liściach
tkliwy
migot słońca.

Znad jakich źródeł przybywa?
Znad jakich łąk?
Znad jakich zagajów rozrzuconych echem?

W kulminacji
łodyg,
płatków, korzeni…

W brzęku pszczół w koniczynie. Wśród zgiełku ptaków śnię… Chwytam twoją dłoń.
Zaciskam…

… obejmuję
próżnię,
tuląc się
do powietrza…
… … do niczego…

Dotykam rzeczy, milczące przedmioty.

Pod baldachimem rozłożystego drzewa drewniany stolik, odsunięte krzesło.
Na stoliku dzbanek z herbatą.
Otwarta książka z zakładką, której strony przerzuca wiatr, czytając to, co jest napisane
o nim…

Gdzieś, coś przeminęło…
Zabrzęczało…
Zastukało o blaszaną konewkę…

W błękitnym niebie
biała smuga
po odrzutowcu…

I znowu wiatr,
co kołysze gałęziami…

Wybacz, jeśli właśnie tak. Ale ― nie potrafię inaczej…

(Włodzimierz Zastawniak,2022-08-24)

***

https://www.youtube.com/watch?v=lChKe2VQV0I