Poetry

Powiedz mi. Powiedz…
Dlaczego
wciąż milczysz?

Widzisz, stąpam cicho po ścieżkach pełnych pożółkłych już liści… Stąpam cicho
cienistym krokiem po śladach zacieranych przez czas.

W promieniach jaskrawiejącego słońca.
W zapachu ciepłej jesieni. W intensywnej woni zwiędniętych kwiatów.

Refleksy w gałęziach.
Gdzieś spoza ogrodu, między szpalerami drzew.

Czyhające szczegóły, kształty.
Zatrzymane nieoczekiwanie.
Czekają rozchwiane, drgające,
jakby zatopione w krysztale wody…

Spójrz!

Jesień mnie otula mgielnym tłem
majaczącym w oddali,
mimo gwaru, śmiechu rozbieganych w parku dzieci…

I te światła coraz niżej wirujące. Wchodzące powoli w niebyt. W noc…

Drżę…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-09-27)

***

https://www.youtube.com/watch?v=5h0nqw1DYuI