Poetry

Łukasz Wołczyk


older other poems newer

30 october 2011

Do Współczesnego Człowieka (II)

Bohateryzujesz postępowanie tłuszczy,
Martwiejesz, gdy w poprzek drogi zakaz widnieje,
Żyjesz wśród trujących bluszczy,
Świat wysysa z CIebie wszeklą nadzieję,
A Ty oddajesz mu honor wszelki,
Łzy, a w nich smutek wielki
Rozsadza Twoje małe ego,
Bo oni zabraniają Ci wszystkiego.

Mówią o porządku rzeczy,
Gdy tylko ktoś głośno beczy
Za barana go mają,
A Tobą spazmy gwałtowne wstrząsają,
Nie możesz się już uwolnić,
Tempa życia nie możesz zwolnić.

Samoświadoma istoto mniej niż boska!
Od kogo otrzymasz dar, jakim jest troska?
Gdzie wzniecisz tuman kurzu potęgi?
Nigdzie, bo wszędzie czekają Cię cięgi.

Śmieją się z Ciebie, gdy wybijasz się w górę,
A tam znów spotykasz się z żelaznym murem,
Który Twój trud od razu niweczy,
I rozbija Cię na milion niepotrzebnych rzeczy.

Konasz, a łyk powietrza ukojeniem się staje,
Każda zaś chwila ostatnią się zdaje,
Ukorzysz się przed światem - zgnijesz,
Nie ukorzysz się jednak - wtedy na pewno zginiesz.







Report this item

 


Terms of use | Privacy policy

Copyright © 2010 truml.com, by using this service you accept terms of use.


You have to be logged in to use this feature. please register

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1