Łukasz Wołczyk, 30 october 2011
Bohateryzujesz postępowanie tłuszczy,
Martwiejesz, gdy w poprzek drogi zakaz widnieje,
Żyjesz wśród trujących bluszczy,
Świat wysysa z CIebie wszeklą nadzieję,
A Ty oddajesz mu honor wszelki,
Łzy, a w nich smutek wielki
Rozsadza Twoje małe ego,
Bo oni zabraniają Ci wszystkiego.
Mówią o porządku rzeczy,
Gdy tylko ktoś głośno beczy
Za barana go mają,
A Tobą spazmy gwałtowne wstrząsają,
Nie możesz się już uwolnić,
Tempa życia nie możesz zwolnić.
Samoświadoma istoto mniej niż boska!
Od kogo otrzymasz dar, jakim jest troska?
Gdzie wzniecisz tuman kurzu potęgi?
Nigdzie, bo wszędzie czekają Cię cięgi.
Śmieją się z Ciebie, gdy wybijasz się w górę,
A tam znów spotykasz się z żelaznym murem,
Który Twój trud od razu niweczy,
I rozbija Cię na milion niepotrzebnych rzeczy.
Konasz, a łyk powietrza ukojeniem się staje,
Każda zaś chwila ostatnią się zdaje,
Ukorzysz się przed światem - zgnijesz,
Nie ukorzysz się jednak - wtedy na pewno zginiesz.
Łukasz Wołczyk, 29 july 2010
W sieci naigrawasz się z ludzkości,
Uzależnienia techniczne pożerają w całości
A obok Ciebie wrzask ogłuszonych braci mniejszych,
Nie ma dla nich już rzeczy cenniejszych,
Bo najlepsze, by mieć wszystko dla siebie,
By uznać się za lepszego od Ciebie.
Spadkiem waluty oczy zasłaniają,
Pracą i obowiązkami się wyłgają
Gdy choć raz im o życiu wspomnisz,
Gdy brak tlenu wypomnisz
A nadchodzącym krachem zduszą żywioł,
Wywrzeszczawszy się na siebie nawzajem
Okroją wolność, a to, co nazywają krajem
Zamordują.
Inni znów nad Tobą płakać będą gorzko,
Bo zgubiłeś sens istnienia,
Zaprzestałeś ciągłego ich karmienia,
Bo oni karmili obłudą,
A Ty ich - własną walutą;
Na Boga Ojca i Ducha Świętego,
Uznają Cię za śmiertelnie chorego,
Społeczeństwo za wariata Cię uzna,
Toż samo żona przyzna,
I matka oczy Ci zamydli wariactwem,
I będą wielkiej całości matactwem.
Zerwij z rąk kajdany wolności!
Chyba, że pragniesz pogrążyć się w nicości,
Chyba, że rutyna mózg Ci przeżarła,
A monotonia to życia się wdarła;
Gdy jednak odgryziesz łby tym skurwielom,
Gdy Dniem Własnym nazwiesz walkę niedzielną,
Krew spijesz z warg swoich,
Dojdziesz do czegoś powoli.
Chyba, że wrzask zagłuszy Twoje myśli,
Chyba, że Tamci już do Ciebie przyszli,
Wtedy, człowieku współczesny,
Twój koniec będzie po prostu bolesny.
Łukasz Wołczyk, 27 july 2010
Bóg umarł na moich oczach.
Chciałem go reanimować
Lecz związane ręce nie pozwoliły na to,
Dusił się, spazmatyczne ruchy
Milkły powoli, miał smutek w oczach.
Przyśnił mi się pewnej nocy,
Prosił o fragment myśli,
Obdarł się ze schematów,
Klęknął i ze łzami w oczach
Prosił...
-Byłem głodny
Spragniony i nagi,
Chciałem miłości,
Uczucia,
I cóż dostałem?
Cierpienie,
Niedostatek,
Zaszklone me oczy
Już nie widzą wszystkiego,
Już nie dostrzegają Was,
A chciałem tego,
By udowodnić,
Że też mam serce,
A to na nic!
Umarłem, gdyż tak chciałem,
Lecz smutek przedśmiertny
Nie cieszył, niszczył...
Dlatego proszę!
O cokolwiek,
Czegokolwiek część,
Bym mógł otrzeć krople
Słonego cierpienia...
Płakałem długo słysząc te słowa,
Nie mogłem uwierzyć patrząc,
Lustro nie kłamało,
To rzeczywistość zniekształciła
Wszystkie fakty.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade