Poetry

Zmarła matka ziemi 
człowieka przestali cenić życie 
aż po śmierć dotarli nie umarli 
wędrują z kadzidłem w rękach
oplecionych jutrem zauroczeni 
krzyczą, kochamy życie
Chryste, czemu strach nam towarzy !

zostawił im szczodry Bóg słońce
przykucnął w ogrodzie pod jabłonią
przed skwarem
mruknął pod nosem
co wy z pasją robita ... i przysnął.