Poetry

Sztelak Marcin


older other poems newer

7 june 2017

Menażeria

 
Bohater nabity na szpilkę schnie na wietrze,
ten przenika spłowiałe okrycia przypadkowych
egzekutorów. Czynią powinność 
z ledwie zauważalnym grymasem.
 
 Profesjonalnego znudzenia.
 
Ziąb do szpiku, a dumne sztandary
nie nadają się do zapychania dziur
w barykadach.
 
Więc wciskam tam palce, szukając
skarbu — jątrzę rany. Mam za małe
pięści aby zmieścić w nich powietrze.
 
I rzucić na jałową glebę,
z której wyrosną ludzie bez ust,
w zamian za to z czerwoną plamką
zamiast źrenicy.
 
Na razie w martwym polu ostrzałów
zbierają się święci, tymczasowo
bez przydziału.
 
Chociaż na pewno coś się znajdzie,
z rzeczy mniej ważnych, jak narodziny
albo cudowne ocalenie.
 
Bohater już w formalinie,
wygląda na zadowolonego. Za szkłem,
nieprzepuszczalnym dla dźwięków.






Report this item

 


Terms of use | Privacy policy

Copyright © 2010 truml.com, by using this service you accept terms of use.


You have to be logged in to use this feature. please register

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1