Pi., 10 october 2010
podobno w R. nie sposób
się zgubić i wszystkie chodniki
wiodą wprost w centrum kultury
(moloch, lata siedemdziesiąte, echo
ginie ze starości nim odnajdzie ścianę)
tego dnia moje łatwowierne nogi
dowiodły że istnieje namacalna
różnica między prawdą a nie
mógłbym tkać grube usprawiedliwienia
że to z byle powodu
jakiejś guglowatej umyślnie wbitej szpilki
w zupełnie odległe przedmieścia
intencje inicjały i nici prowadzące
do cynicznego szpilkobijcy są mi dotąd nieznane
ale pani prezydent miasta R.
obiecała wszcząć śledztwo w sprawie
a potem auto-da-fe ze skutkiem
na tej samej szpilce w rozmiarze 1:1
idiotyczna cecha gatunku
gdy jest się mężczyzną można wymaszerować
ciało na śmierć i zaistnieć w almanachu
najgłupszych samobójców
bo przecież wstyd potwierdzić - facet
prędzej zedrze podeszwy z dna butów
niż grzecznie zapyta o konkretną docelową ulicę
dla własnego poczucia wartości nadal mogę
się umacniać w pełnoprawnym założeniu
że jestem bardziej męski
niż jestem
i wcale nie dziwne że tam inkwizytorem
baba
Pi., 7 october 2010
do tajnych służb PeeReLu
należeli tylko ci
których nie lubiłem
których nie lubię
których lubił nie będę
oraz ci
od których wycyganiłem trzy zyla
na bełta
kompletną listę agentury wraz z aneksem
napiszę kiedy napiszę
jak tylko skończą mi się srebrniczki
na poczet poprzednich opluwań
obiecuję
tak mi dopomóż Bóg
ten twój wasz oraz ich
albo
jest On po mojej stronie
albo
też będzie na liście
Pi., 6 october 2010
w idealnym świecie
współczesnego poety
kawa zawsze jest zafuszona i
zimna
alkohol właśnie wyemigrował
a łatwe kobiety mają świeże wąsy
lub nieświeży
okres
współcześni poetowie
z zadowolenia burczą w dolnych rejestrach
o perfidnym splocie
koniunkcji domów słońca i
księżyca tamtej nocy listopadowej gdy
ech
ojciec poety zapłodnił
matkę poety
o dwieście lat zbyt późno i
sam rozumiesz
- trafiony zatopiony klops
współczesny poeta wzorem Piłata
burzy wodę w szklance słów
gdy nie może popełnić
hucpy z przewrotką na miarę
wiekopomności
Pi., 5 october 2010
kobiety o zimnych oczach
i smukłych stopach
skutych nową świecką tradycją
sprzedają się
teraz
jak gorące bułeczki
ja to chcę kupić
za dobrą monetę
chcę poparzyć usta palce
łakomie łapczywie
chcę
międląc miąższ jutra
pęczniejący w gardle
a udław się swoim obolem
stary zboczeńcu
tobie on szybciej będzie
na Styks
zabrzęczała riposta o bruk
a pod językiem
mi sucho
Pi., 4 october 2010
już wiesz? komuś, czemuś, gdzieś... ja nie kpię.
jesteśmy wynajęci - naiwne dziwki za darmo,
ponad normę, w 80 godzin dookoła tygodnia,
aż do obsceny. aż do dna w samoupodleniu.
na głucho wybijamy kartę wyjścia o mądry ząb.
jakie to szczęście - moczy nas cierpki deszcz.
won! do domów powrócimy bezwstydni.
pracuj albo giń - rezerwowi już rozgrzani.
zabierz nijaką twarz w makijażu kogokolwiek,
odstrasza inwestorów w przyszłość naszą i waszą.
od odchodzenia są schody przeciwpożarowe.
dla panikarzy betonowy parking na tyłach.
i niezniekształcające chmur tekturowe wierzby.
roczny na podmiejskie metro, zszywka,
identyfikator z gębą której nikt nie rozpozna.
na co to nakręcaczom? im prędzej bruk czyśćcem.
kip smajling, to w Kobe dziś trzęsienie ziemi.
Pi., 3 october 2010
gdy zgasło niebo,
przez chwilę poczułem się jak prawdziwy Mesjasz,
żadna tam nędzna podróbka rodem made in Judea.
myślałem, że na różowym pluszowym krzyżu
grzechów odkupienie wygląda przyjemniej.
myślałem, że spływająca spod plastikowych cierni krew
jest bardziej malinowa w smaku.
myślałem, że do upadków pod ciężarem
przygotowano kiepsko opłacanego dublera.
nim zgasło niebo,
niosłem szorstki krzyż pod neon "Golgota".
jakaś Weronika kserowała swoją pospolitą twarz,
by puszczać się w świat na kubkach, tiszirtach,
szczoteczkach do zębów przyklejonych do religijnego etosu.
tępy Szymon wypchnięty z tłumu kłaniał się kamerom
i obiecywał autografy, gdy będzie po wszystkim.
zazdrosny szeptałem w kurz, że to już tylko kilka kroków.
aż zgasło niebo,
gdy wciąż mamrotałem z pamięci instrukcję.
twoja wieczność w trzech skondensowanych krokach:
urodzisz się, umrzesz, zmartwychwstaniesz synu!
nie było ani łatwo, ani przyjemnie, ani po maśle,
za to stanowczo zbyt późno dla nas wszystkich.
wierzę ci na słowo Ojcze. ja jeden.
Pi., 30 september 2010
najgorsi ci neofici. po wyperfumowaniu przestrzeni
wewnątrz jałowego siebie, są wadliwą zegarową bombą
zdolną pochłonąć otoczenie w ofierze za nowy wzrok.
start! na ochotnika, byle na sam szczyt, byle po jakichś
trupach. rozogniskowane wieczory mieniące się mdłymi
interpretacjami na temat zasadności zapalania zapałek.
co jest i co nie jest światłem? nie światłość wiekuista,
lecz owo pragnienie, by jak najszybciej odciąć banalny
skrawek napletka, jakby to on był cumą przytrzymującą
przy nabrzeżu agnostycznego zwątpienia. kotwą strachu
w oszukańczym żywocie poza kręgiem zaufania, gdzie
dowcipy są dla wtajemniczonych. klasyczne o waginach
w poprzek i te niepoprawne, wręcz anarchistyczne,
które szeptane wyłącznie na sprawdzone ucho, wywołują
chorągiew języka w łopocie uchachanej gęby. między
mężczyznami wybranymi. to wtedy stają się godni
wspólnoty, gdy w slalom kreślony nawróconym palcem
zakrada się pan przypadek. wtedy to, z desperacją
jamajskich bobsleistów wzywają imię odnowionego Boga
i używają go jak tarczy, od której odbije się każdy
sztywny argument. właśnie w amoku neofici są najgorsi.
gdy ufają, że większą zbrodnią są skwarki w pierogach,
niż podpalona stodoła pełna starszej wiary. skwarki
sprofanowały podniebienie, a dym nie z ich bajki.
Pi., 29 september 2010
patrzą z pierwszego brzegu brzegu.
na huzia, na rapt, bo prąd zmienny,
aż boli od patrzenia ten drugi brzeg.
hej! wiesz?
twój wiersz jest wielowarstwowy. mniam.
widzę jedno dno pod drugim - słuchaj,
ja czuję, że jest głęboki aż do dna.
on ma tak wiele den, tak wiele dnów,
że jest denny jak mało który.
chcę ci powiedzieć o ile jesteś gotowy
wysłuchać. to będzie ewangelia według mnie.
twój wiersz jest płytki i widać dno. mało!
mało, jak do cywila. taki żart. denny
- spoważniej. twój wiersz to rdzenne samodno
i tona na nim mułu. kapewu?
kapewu. każdemu jego racja
jak kapok ratunkowy w żarówkowym cynobrze.
każdemu jego światło w zamydlone oczy.
każdemu papierowa fatamorgana,
że stoi na samym suchym, a nie po szyję.
każdemu co zechce, byleby nie był
przybrzeżny.
to trzeba umić.
Pi., 26 september 2010
I.
komplementy to brudny interes! nawet
jeśli wyharowane z nadliczbowych,
to i tak targają ze sobą ciężar prohibicji.
II.
bolało maczugą od analfabety, nim pojąłem że
proch wymyślono wpierw, a potem dopiero literki.
czyż ważna kolejność, jeśli procesy wymyślania
zachodziły poza przeciwległe horyzonty globu?
w międzyczasie (taka przestrzeń alternatywna),
ewolucyjny rajd ku świetlanej erze ludzkości, lecz
proch zamókł, a literki nabrały popromiennej mocy.
już wiesz? nie jesteśmy w kosmicznym przedszkolu.
dumnie znamy cały alfabet, potrząsający śmiercią,
nawet tą na "ź" i "ó" a zwłaszcza na "ś".
III.
na raty, na sygnał i na akord - umrzyj jeśli chcesz.
umrzyj jak chcesz, kiedy chcesz i gdzie chcesz.
prochu nie wymyślisz, nie wymyśla się wymyślonego,
zwłaszcza że wymyśliłem się dziś, za cały tydzień.
w międzyczasie (ta alternatywna natrętna przestrzeń),
gdybym ostrożniej nie szafował abstraktami,
to zabrakłoby mi przedwcześnie przeżytych tygodni.
IV.
poproszę o wymianę! halo, jest tam kompatybilny ktoś?
oddam puste obietnice za pełnię ponownego wyboru.
może być wyszczerbiona, byle na wyraźnych rozstajach.
za drugim razem napiję się z tej uszminkowanej strony.
nie będę żebrał - na Marsa nam za mało jest alg,
więc poumieram sobie stąd w zupełnie innym kierunku.
dobrze?
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade
