Poetry

Żyj, pamiętając, jak krótkie jest twoje życie.
                                                   Horacy

w czerwcowy poranek spotkałam w parku
dziewczynę, tańczyła na trawie swój taniec
życia. w zwiewnej  purpurowej sukience

zmysłowo podniosła ją lekko ponad kolana
była piękna jak anioł. nawet muzykę było
słychac w oddali. w pointach wspinała się

na czubki palców niczym baletnica jednego
sezonu. jej oczy świeciły jak poranne gwiazdy
rosa błyskała iskrami wokoło jej małych stóp

po chwili oddaliła się w stronę pobliskiego lasu
nigdy więcej już jej tam nie spotkałam

zostawiła tylko pamięć o kruchości życia
o czasie że trzeba kiedyś zejść ze sceny