Yaro, 18 december 2018
hej otwórz usta z ręki mi jedz
dość kłamstw albo ja albo piach
w tym dniu na wieki albo nigdy
kochasz mnie a nienawidzą ludzie
każdym świtem umieram
każdy umrze nawet świat
bezsilny tępo patrzę
w blady sufit by tak spadł
spokojny ogień
we mnie by zgasł
przy tobie mały jest świat
od lat szukam cienia by się skryć
oczy moje jak twoje wypalone
węgle jarzą się w mlecznej mgle
każdym świtem umieram
każdy umrze nawet świat
bezsilny tępo patrzę
w blady sufit by tak spadł
spokojny ogień
we mnie by zgasł
Yaro, 17 december 2018
na szańcach losu
nad wbitą flagą biały orzeł
w sercu wrząca krew
płynna stal
nie do zatrzymania
machina wojenna
polski żołnierz
z losem we własnych rękach
niechaj strzeże się najeźdźca
Yaro, 15 december 2018
ubywa czasu
nie odłożysz go
to nie grosz
twarz się marszczy kruszy na popiół
w ramionach byłaś wiatrem
na chwilę czułem zapach rozpuszczonych włosów
jedyny raz jedwabisty szelest zza wzgórz
tajemniczy świat którego mam dość
nasycony tobą powietrzem wodą
w poszukiwaniu ukojenia w sobie
zmykam czakry wołam Boga
by zaniósł mnie ten wiatr co mnie światu dał
tam gdzie dal szum wody zieleń spokoju gram
przekwitam z każdą zorzą na niebie
skamieniałe ludzkie serca są ciężkie
znikam w samotności w spokoju szumnym lasu
Yaro, 14 december 2018
rodząc się w jednej chwili
ustanawiasz się niewolnikiem korporacji
jednostką z numerem
własnością tych co walczą ze światem
walczą o całość którą można sprzedać
krwawi ziemskie serce
nie liczy się dusza
potyczka ze stresem
systematycznie się osłaniamy
czujni napięci cięciwą w łuku
myśląc że jest nieźle filozoficznie
istniejemy w syfie w niedojrzałości
wyrzucie telewizory wyrwijcie się ze snu
spójrz dookoła zdarza się życie
zacznij żyć boś umarł tak jak ja
obudziłem się ze śmierci w uścisku żyłem
zachodzę w środek duszy jestem spokojny
w pełni wolny wieczne jest życie
nieśmiertelny trwam z dłonią wieczności
zapominam twoje winy
mam kilka własnych
sumienie jest ważne
ważne jest przebaczyć sobie innym
cały ten świat jest wart siebie
Yaro, 12 december 2018
Bóg uczynił człowieka naturą nie urzeka
dążył do upadku już w raju gdy podjadł jabłek
otrzymał obstrukcję odkrył swoją nagość
biedny człowiek zabił człowieka
mało co się nie utopił gdyby nie Noe
brzegi nienawiści zawładnęły porosły serca
kamienne jak skały jasny granit i diamenty
woda skarb bezcenny wręcz niszczony gardzony
kilka książek wywarły wpływ na śmierć milionów
Biblia Koran i Atlas grzybów śmierć rozumiem na kilka imion
nieść chciwość ten wiatr człowiekiem zamiata
rozprasza myśli pędzi jak stado na szczyt głupoty
bez szans na sens istnienia tutaj na Ziemi
pomiędzy naturą spokojem ducha
ciszą co nie milczy bezimienna
odliczam dni by skończyć z tym syfem
wezmę wdech i podzielę się z tobą chlebem
Yaro, 11 december 2018
ybka lubi pływać , śledzik seta , taki melanż umiarkowanie
z chłopakami już pedałujemy w kierunku donikąd
takie były lata dziewięćdziesiąte , kaliber cztery cztery
papierosy smakowały jak schabowe popularne i zefiry
jarałem po dwadzieścia panie , takie tanie , stać mnie na nie
istnieję obok egzystuje Leon
osiemnaście lat zamiary dziewczyny
długie baty czesał je wiatr mył deszcz
dookoła świat nie do Poznania
bliżej Lublin Warszawa
jadą po nas , na nas czas
zwijamy się ocierając pyski
dyskoteka gra ,suka , kogut niebieski
małe dwa tępe pieski ,pały biel na piszczelach
w głowie karuzela kalejdoskop
paw tysiącem barw , śledź popatrz mózg
oko patrzy w rozbiegane strony
tęcza nie zliczę gwiazd
Yaro, 9 december 2018
piszę rap aha nasz skład
na ulicy nudno betonowo szaro
rozpadam się na całe miasto
w domu mama czeka ciepłe ciasto
a ja wolę zimny browar aha
lubię długo spać
nie potrafię wstać
pomóż mi gdy upadam na dno
jestem otwarty na świat
nigdy nie zamykam drzwi
do mnie przyjdź kocham cię jak nikt
wyciągam do ciebie dłonie
czegoś mi brak choć pełny skład
stawiam na głowie świat
zatrzaskuje drzwi
zapominam co ode mnie chce świat
zapalam papierosa nie biorę do nocha
nie palę mostów odbudowuję je
lubię długo spać
nie potrafię wstać
pomóż mi gdy upadam na dno
jestem otwarty na świat
nigdy nie zamykam drzwi
do mnie przyjdź kocham cię jak nikt
na nowo poznajemy się po chwilach
gdy mój świat krwawił płynąłem kanałem
na spodzie jak niespodzianek koszmar
wychodzę na prostą prostuję asfaltuję drogę
zakręcony pozytywnie wciągam cię nosem
zapinam wszystko na ostanie
witam cie bez pożegnania
zostań bo ja zostaję
zatrzaśnij drzwi
klucze nie potrzebne dziś
lubię długo spać
nie potrafię wstać
pomóż mi gdy upadam na dno
jestem otwarty na świat
nigdy nie zamykam drzwi
do mnie przyjdź kocham cię jak nikt
Yaro, 9 december 2018
napełniony miłością
gliniany dzban z wodą
zbawieniem początkiem
smakiem wina z Kany Galilejskiej
krew na stopach obtartych zbolałych
zamienia w życiu
kilka zdań
nie ma pytań
w cieniu lipy
odpoczywa jak Jan
zjada kromkę chleba
z masłem i świeżym miodem
idzie dalej w świat podły
przez ludzi stworzony
laską podpiera kulawy los
lekko zgarbiony
napełniony miłością
jak lilia spija wodę ze stawu
obmywa stopy
dusza jego jasną stroną księżyca
jak promień światła rozszczepiony
Yaro, 5 december 2018
jestem drogą po której mógłbym dalej iść
jestem wiatrem wśród traw
jestem echem pośród drzew
jestem tatuażem na twojej skórze
jestem szarym betonem na waszych głowach
bywam w mieście
jestem znikam
patrzę ci w oczy
widzę strach
patrzę na ulicę
krzyczę by wykrzyczeć
siedem życzeń
Yaro, 4 december 2018
wyblakły
późnej jesieni kontrast barw
łąk zielone pąki źdźbła traw
podziwiać wiosną i latem
wdychać zapach
poza betonowym miastem
szaro zimno sypie śniegiem
wiatr chłodzi planety wielki plac
pola puste wymarły niby świat
ycie dzieje się gdzieś w norkach
w zastygłych zagajnikach w karmnikach
zawieszonej słoniny dla sikory nie brakuje
szamocze polem szaro biało
horyzont zastygł na parapecie
ziarna małym chlebem ptakom
co nie odlatują zamieszkają
między ludźmi pośród trosk
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade
