Poetry

Warszawo! Warszawo! – Przyciśnięty Grobie!
Kiedy celebryci pojechali sobie
do mórz południowych, na wyspy, do gór,
a nowobogaccy do domów – do dziur.
Gdy opustoszały chodniki, ulice,
bo dwór herodowy opuścił stolicę.
Jesteś taka cicha, spokojna i smutna.
W zamyślonych domach skupiona – pokutna.
Wielkanoc ci z serca usunęła kamień.
Opuszczony grobie! W świątynię się zamień!
Myśl o Zmartwychwstaniu niech się stąd poniesie
i niech po Krakowskim i po Nowym Świecie
przejdzie procesjami wiosennej Nadziei,
bo Duch tu pozostał i wszystko odmieni!