Diary

Weekend. Wszystko gra pod buta. Ktoś gubi skalę, ktoś gra dla pieniędzy. Dopóki można zachować rytm i jeszcze po kilku kieliszkach da się utrzymać równowagę, jest ok.
A weekend trzeba przetrwać. Teksty nie muszą mieć kluczy, wystarczy pewna doza ekspresji i nadal będzie grało. Słucham i wyję. Miotam się i wyszukuję pereł w internecie. Przypomina to poszukiwanie przez nurka skarbów w zatęchłym porcie. Urzeka mnie coś, co okazuje się starym kawałkiem tratwy niegdysiejszego rozbitka. Wychwytuję ułudę i popadam w zwątpienie. Tracę zdolność oceny rzeczywistości. Stwierdzam, nie ja pierwsza, że ziemia jest płaska jak taca po pierogach.
Co może jeszcze skusić dinozaura, który skubał już trawy z różnych łąk? Co może usidlić, zatrzymać na chwilę jego znudzoną uwagę? Dinozaury wyginęły, a może miały depresję i utraciwszy coś bezpowrotnie, same zadeklarowały się przestać istnieć? Czekam, aż tydzień się skończy, a potem nie potrafię zrobić nic kreatywnego, jak to dziś się modnie określa. Butelki, nawet te większe, mają dno. Można kołysać się w równym rytmie nucąc coś w stylu "lalala", ale i kołysanie musi kiedyś ustać. Fale uspokajają się przy brzegu, a tam właśnie wracamy. Weekend jest takim brzegiem, momentem zastanowienia: "dlaczego już nie biegnę, nie płynę"? Horyzont nie ma wymiaru. Nie ma go. Płaskość, nie dosyć, że taka monotonna, jeszcze w dodatku jest ograniczona brakiem linii, za którą można by spodziewać się czegoś nieznanego. Jeśli to depresja, dołączam do klubu tych, którzy piszą : "wiesz, mam depresję". Pytam, co bierzesz? I ze zgrozą dowiaduję się, że są to leki, na myśl, o których przeszywa mnie niepokój... Czy teraz rozmawiam z przyjaciółką, czy już tylko z kimś, komu zostało to samo imię? Mówię: "dasz radę, mocna jesteś!" Słyszę: "staram się". Ale wiem, że muszę kończyć rozmowę, nic nie da moje "dasz radę", bo wkroczyły w przestrzeń chemiczne specyfiki i zmieniają fizjologię mózgu. Żegnaj przyjaciółko! Nie spodziewaj się mnie. Nie będę w klubie, chociaż świat jest płaski. Mam moje wiersze, ratunkowe boje na oceanie, piosenki, które we mnie grają. Już nie są czarne, rozjaśniają się, powoli błękitnieją, mienią, bo mam coś jeszcze i wierzę.

Piszesz o pogodzie. Pozdrawiasz ciepło, a ja czekam. Nagrałeś mi coś na pocztę. Zapisałam, by usłyszeć codziennie, chociaż raz... "Może kiedyś" - dodałeś czułym głosem – "może kiedyś będzie okazja". I tak mija kolejny weekend bez ciebie. Ty w swoim ogrodzie. "Dom" piszesz z dużej litery. Dom. Twój Dom.