Poetry

Popatrz, nawet się nie rozchorowałaś
a świeciło słońce zanim umarł tata
kałuże wielkości ran
Nie współczułam, udawałam dorosłą
obojętność

bo dzieci przecież ufają
tutaj jak na złość ta prosta podłoga.

zmarnować tyle snu
niepotrzebnego balastu powiek
dam ci serce na pierogi

Jak tylko otworzę oczy.

4.05.2012r., Rz.