supełek.z.mgnień, 21 may 2015
Dom. Jak pudełko, którym ktoś potrząsnął. Wszystko co w środku,
rozsypało się. Trochę popiołu zostało tam, gdzie na zdjęciu
mam dziesięć lat i siedzę na zardzewiałym rowerku. Siostry
nie zdążyli sfotografować, chociaż byłam dla niej matką. Teraz
pracuję na życie innej kobiety. Miejsca między grobami przewiązane
sznurkiem, czekają na wskrzeszenie. Betoniarki cichną. Trzy, dwa,
jeden. Dziecko
w bezpiecznym foteliku macha nóżkami, a ja mogłabym
mówić i mówić, żeby nie przestawało czytać bajki o ciężkiej torbie,
której nikt nie pomaga nieść. Patrzy tylko na własne kolana, nurkuje
pięścią w ślinie. Świat istnieje — bez ludzi musiałby wyglądać okropnie.
(Jednak nie ma tyle czasu, by wszystko opłakać).
supełek.z.mgnień, 8 may 2015
Anna nareszcie ma chwilę spokoju, dlatego z wypiekami na twarzy siada w kuchni,
jakby znowu była dzieckiem, i dopiero uczyła się rozpoznawać kolory. Bez patrzenia
nazywa karaluchy po imieniu: Nauczyciel, Gliniany Zlepek, Oberżysta. (Są piękne,
ich pancerzyki lśnią jak najprawdziwsze kamienie i tylko czasami wyobraża sobie,
że ściska je w palcach, jak broszki
przypinane niby byle błahostki). Poetycko okrutna, odprowadza wzrokiem córkę,
która ma śmiałość być samotna i jeszcze wykorzystuje ten fakt, owijając się w miejscu
wskrzeszeń, układa historię wstydu, jak wtedy, gdy najbardziej nie ufała ich wyspie,
w której głód dokuczał jedynie doniczkom pozbawionym kwiatów. (Wyglądały
jak od dawna nieodwiedzane groby, gdzieś daleko stąd, gdy nadchodzi czas orki).
Ofiarnie powtarza stare przyzwyczajenia, podobne wydmom. Zdradza nerwowość
(nikt mnie nie rozczaruje, nikomu nie grozi rozczarowanie). Żadna z myśli jaką snuje,
nie pozostanie w niej ani chwili dłużej. Oberżysta wzmaga częstotliwość ruchu, więc
Anna zaczyna się uśmiechać, zatracając swoją istotę, choć jej oczywiście nie mąci.
Raczej trzyma na muszce, na podstawce z sitowia. (Wygląda jak dziewczynka).
supełek.z.mgnień, 13 april 2015
głodna sobót, schodów, po których bałam się wejść
odsłaniam staruszkę obdarzoną uśmiechem. i to z całych
sił. dzień, w którym wyszłam z jej butów, służy mi jak pokój,
wsadzony w pudełko.
słońce. wciska się przede mną, rozpycha zaciekami,
jakby zbierało źrenice do układania obrazów na ścianie.
pęknięcia. (ze strachu będę obserwować wolno
i bez słowa). ze wszystkim co tam się kryje. wytrzeszczone.
niby jabłko w śniegu.
a i tak najważniejsza jest puenta — dziwka -
którą większość zbydlęci.
supełek.z.mgnień, 1 april 2015
Chwila milczenia, tak cielesna jak strzępek starego płótna,
który tu wcześniej nie powiewał — postronek deszczu —
albo wapienny kamień, pokrywający ciało naszego ostatniego psa.
Wtedy światło za kościołem zdawało się nienasycone, niby dziób sowy
wypatrującej wypluwki. Z dala od świata wiatr rozwiewał siano,
niezebrane w wiązki gubiło pola, tworząc sploty słów. Sekwencje
nic nie wartych drżeń, które przy zabójczej liczbie kombinacji
wiele potrafią zastąpić. Aż niknął widok,
aż zniknęło wszystko co w nim umarło.
supełek.z.mgnień, 27 march 2015
od kiedy zaczął chodzić na dwóch nogach, wierzyłam,
że każdy ma swój ołtarz: niektóre są jak grudy ziemi
w zamkniętej dłoni, inne z całą pewnością widać
z kosmosu. wśród nierozumiejących,
Bóg też umiera co roku. powstają nowe centra handlowe,
i kiedy wiosenne deszcze za bardzo moczą, ziemia
na nowo zdaje się gotowa na zniewolenie. jak rozwarte
uda kobiety.
supełek.z.mgnień, 25 march 2015
kiedy piszę mam w sobie najwięcej milczenia, jak wątłe drzewa
nad jeziorem, niby nieruchome anioły w sieni pełnej paplających dzieci.
jeszcze w pęcherzykach zajmują moje miejsce — pożółkłe twarze, łany
jęczmienia skazane na mimikę dziadka, i zdławiony skraj wsi.
do przedsionków.
cyganka obejmuje niemowlę jak koszyk malin. brata się
z wilgotnym sadem, a starsza z córek próbuje dosięgnąć jabłko.
jej oczy są niczym święte miejsce w cieple gołębnika.
wołam ją po imieniu. (ktoś nas śni).
supełek.z.mgnień, 12 march 2015
Tej kobiety już nie ma. Tylko dzieci,
z dziecka, którego nie potrafiła nazwać
we wszystkich skaleczeniach —
cisza za drzwiami jest jak wróbel,
w wychudzonym psim pysku.
supełek.z.mgnień, 10 march 2015
gdy kładzie dłoń na brzegu stołu, jakby nie wierzył w sens życia,
przybrzeżna skała rozsadza morze. na szczątkach odbitych obłoków
chłopiec rysuje liść. wokół wraku zakrzywione pazurki ostu
— to z tej wilgoci
powracają wiersze. spomiędzy żeber — mały ogród:
zbudź go. zbudź pełnię kwitnienia.
supełek.z.mgnień, 26 may 2014
kiedyś wyrośniesz ze słońca
w moich dłoniach, jak się wyrasta
ze zbyt małego podwórka.
gdy ściany coraz niższe, stanę się
bielsza niż bezlistna pora roku.
(dopiero wtedy wzruszę ramionami).
morzem.
ziemią.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade