Poetry

nabrzmiały przedwiatrem
na beton piasku wylewa się jak rozpacz
zostawiając nadzieję w postaci kamyków
z runicznymi znakami  i rysunkami hipotetycznych żyjątek
opuszczone muszle są jak puste serca przekrojone wzdłuż
( przybliżenie kamery – samotna czerwona mrówka wspina się na piaskową górę)
swój początek bierze z  dwuwymiarowego muru horyzontu
(czym dalej w głąb tym dziwniejsze stwory
 odwiedź oceanarium!  szpadelki patrzące wprost – cieniutka  kartka wody)
 stamtąd wysuwa się pazur bestii
posuwa się w kształcie regularnej armii szóstek
po sześć w każdym szeregu
 
huczy szumi stały podkład do krzyku podnieconych mew
w powietrzu zapach nadchodzącego ataku
i znak – przemieszanie błękitu nieba i  wody
 
głupi pływak przegrał walkę z prądem
rzucony na falochron żegna się z morzem  ręką obdartą ze skóry
 
zawył uwolniony wiatr
śmiech od morza