Poezja

sunę pociągiem
przez sen  Bóg nie wie gdzie
Bóg nie wie gdzie Bóg nie wie gdzie
więc spekuluję że z  nicości w coś na kształt nieokreślony
żądam zasłonięcia okien aby nie rzucać okiem
 na potwory co wypełzły z  uszminkowanych ust
i zagnieździły się na zewnątrz mnie rozpłaszczając języki na szybach
ich ślina spływa  mi po piersiach na brzuch
ekstrawagancja dla podróżnych pierwszej klasy!
 oto konduktor oznajmił że pomyliłam tematy
więc kiedy już zwrócę serce  w cuchnącej  toalecie
napiszę pachnący  wiersz o miłości