Satish Verma, 21 april 2020
Beyond the gaze there is a time zone
of rumored agitation,
when you cannot sleep.
You open your eyes quietly to complain.
The caretaker has prepared the shroud.
Smoke is rising on the hills.
Nobody walks with you.It is a
lone journey, where centuries throw the dust
on your hallowed gifts.
The pyramid of signs, symbols, signatures,
disappear in penultimate flare.
Time to leave the waiting room.
The resurrection will take place now;
of fear, of despair, of foot steps in dark.
I will hear them, holding my breath.
Landscape will change into valley of tears.
RENATA, 20 april 2020
wieczna i ponad czas młoda
milość da z siebie wszystkie siły
miły
kochała coraz mocniej i mocniej
i słońce jaśniej świeciło
to była miłość pełna łaski
i poświęceń liczyła każdą minutę
z nim nic więcej bez oczekiwań na potem
miła
niekochał lecz pozwalał przychodzić
brał jej ciało i obiecywał wszak wojna
była wtedy zamknięty w czterech ścianach
iluzji pragnął tylko wolności potem
uciekał wciąż w poszukiwaniu straconego czasu
miły
płakało z bólu serce i żalu wielkiego
kamieniało na głaz choć innny dał miłość
utulił i zmroził ciebie i braki dotyku
bez wątpienia okazja czyni złodzieja
znów oddała się na skinienie palca
dawnemu kochankowi teraz żonatemu
pozbawiła się świętego nudnego spokoju
za kilka szatańskich chwil za dotyk twój
syn nigdy ojca nie poznał bo droga się rozeszła
rozmyłeś się w powietrzu bym mogła
zobaczyć obraz starca cząstka prawdy
pobiła się z cząstką miłości
miła
kiedyś byłaś jak te trzy żony
i tony kochanek ciągle w pogoni
nie wiem co szczęście w zamęcie
patrzę na świat oczami uwięzionego
młodzieńca i łykam i łykam tę wolność
z litrami wina gangster na starość
jak ojciec chrzestny pusty dzban
i twoje oczy patrzą w dal
zdecydowane zakochane
ulokowałaś miłość niewłaściwie
tak cierniście
Satish Verma, 20 april 2020
Giving yourself,
a gift of trash, you were
waiting for the pain to return.
A shadow overtakes you
as if you were
walking on the dry lake bed.
An abandoned thought
becomes a philosopher.
How not to live again.
The birder meets a rainstorm,
on journey to unknown.
The poet and water become one.
Not easy to finish the
line. Something has remained
unsaid. The vultures descend.
Satish Verma, 19 april 2020
A racial profile begins
between black and white.
A silver moon ambles
as a prelude to dark music.
A winter night tosses hundred
excuses,
for not lighting the lamps.
Words were still trying to
find the ropes.
You should know your boundaries.
The honeysuckle will
not graze your lips.
The salt of earth settles
in tears of dawn.
RENATA, 18 april 2020
tak jak mama przykazała
rób a będziesz wszystko miała
spełniaj tylko jej marzenia
bo twoich już nie ma nie ma
matka miała tyle pychy w sobie
że czuła się wciąż lepsza od innych
doszło do tego że udawała
że jej matka jest jej własną gosposią
a ona córką artystki
odkąd pamiętam matka żyła tą pychą
uprzykrzała życie tacie wyzywając go
od niedołęgów i ofiar losu
dążyła bym była wielką pianistą
choć ona tylko kelnerką z wielkim
savoir vivre
już wnet odegnała biednego
kawalera co serce miał
a bogacza wciaskała choć pił
palił nieważne przecież było
nazwisko i bogaci starzy
przeklęta ta miłość
on został księdzem w sukience
z ciągotami do kielicha
ona jednak wyrwała się spod spódnicy
mamy która wymyślała życie
na coś przydała się muzyka
z tego się żyje tym się oddycha
i komponuje i świat całuje
matka choć po pysku lała
opieki córki chciała
przeklnęła życie samotne
romanse ulotne
na nic się zdał próśb lamęt
nie wezmie mamuśki robiącej zamęt
Satish Verma, 18 april 2020
Becoming something from anything
was a great bliss of paradigm.
I take a dip in anonymity.
You will never know,
where you will start a rough patch
on the road?
A prehistoric site could not outlive
the humiliation of proximity to hate.
Violence chewed the dust.
My knees give way to anguish of morality;
horror of captivity of dawn.
The eyes are going to collapse in endless night.
Tapping of kernel in hand, shell of truth bothers you,
like a mountain dew under the stone.
I will destroy the anxiety of grass.
Death of desire may take place.
Fragrance still devastates the moon.
Satish Verma, 16 april 2020
The night shift starts.
A moonbeam comes and lies
beside me.
I was not hungry.
Cuckoo gives a call
I will not raise the flag.
The flesh, starts eating you.
Sometimes, for this
unnamed, you run cross-country.
Memories flare up.
A primitive wolf sends a howl.
You start reciting a prayer.
The age, will not pardon you.
Limbs spring to catch a butterfly.
Noiselessly a door shuts.
Satish Verma, 15 april 2020
You are trying to
seel the half-truths
in terror.
In the fear of-
annihilation, you
want to remain unborn.
The pity of unnaming
the pain, your body wrapped
in tinfoil- ready to be roasted.
The barren spirituality-
and nudeness-
of ecstasy.Do you think you were floating
like a cadaver?
Who will drink
the arsenic now?
The miracle.
I am legless and I move
swiftly to catch the words.
Satish Verma, 14 april 2020
Again, I remember you intensly
in dark night.
Fractious with myself
to fill in the void―
for not writing any end.
Trying to become human,
revenge for revenge―
life measures the exactness.
Like holding a firefly
in my palm, I was searching
the light.
Still trying to shake off
the dust, the ash, from the wings.
A long flight was ahead.
Satish Verma, 13 april 2020
Like a mole, she was
coming up, tunneling
with strong paws.
Indignant, of being called
by the name.
You need darkness, to show your brilliance.
The language of fear, at hair distance
where the horizon ends.
The reluctant lover
will not speak the mind, to act
alone was impossible.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade
