Poetry

Przytulam się do ścian pustego mieszkania… Noc rozświetlają jedynie zygzaki błyskawic…

Szmer,
szum…

… samotność…

Perlą się na szybach krople deszczu…
Uderzają o blaszane parapety,
niczym ziarenka suchego grochu…

Chwieją się
gałęzie…

… drzewa…

Przykładam ucho do chłodnego tynku, wyławiając odległe westchnienia i szepty…

Wysublimowane konstrukcje zdań — wygłaszane nie wiadomo,
przez kogo
— i — do kogo…

… wyczuwam pod drżącymi palcami — spajające wszystko ziarenka piasku…

Próba kontaktu kończy się fiaskiem,
albowiem dzieli nas
— zbyt wielka otchłań czasu…

W lustrze stojącego trema
przesuwa się powoli
— blade widmo mojego odbicia…

Śledzące —
każdy
— mój krok…

Zbudowane wyłącznie z cząstek antymaterii…

… stworzenie na wpół żywe, na wpół — martwe…

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-07-12)

***

https://www.youtube.com/watch?v=NS8yX6RtN_I