Poetry

Krople deszczu na mojej twarzy… Ściekające po policzkach strużki…

Otumania mnie sobą ciepła wiosenna noc,
jakby nieśmiałością
pierwszych porywów miłości.

Skąd, od kogo ta mnogość słodkich pocałunków i westchnień?

Nic.

… niesie się wciąż czyjś nieustanny szept…

Czyj?
Niczyj.

… spowolnione oddechy,
dziwna zawiesina
zamglonego czasu…

Cienie wokół i wszędzie. Kołyszące się gałęzie, ciche skrzypienia konarów…

Twoje imię…

Jakie jest
― twoje imię?

Szum w mojej głowie.

Szmer deszczu
na liściach
dębów, kasztanów…

… parkowych ławkach…

Mnożą się
senne
widziadła…

Przechodzą…
… przenikają i nikną…

Krople na mojej twarzy…
… rozpryskują się, rozmazują maskę klauna…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-04-29)

***

https://www.youtube.com/watch?v=W_NhbYqTq0A