Poetry

Otwieram oczy i widzę rozmyte, wilgotne plamy.
Spoglądam i patrzę…

… oto gałęzie rozłożystego drzewa…

Cieniste
kształty
w aureoli słońca.

We
łzach…

Jakieś twarze przesuwają się powoli
w kolejnych fazach mijania…
Z przeszłości w przyszłość, przekraczając teraźniejszość jaśniejącym snopem deszczu…

Gdzieś w przestrzeni,
pomiędzy mną
a przedmiotem.
Pomiędzy nami…

A w dalekiej widzialności świata…

… pole
i sad…
… łąka nieskończona, mieniąca się od kroplistej ulewy…

Chwieją się strzeliste topole, które mógłby namalować samotny malarz-impresjonista.

Albo prosty pasterz,
grając na flecie.
W stogach siana, w trawie, w nabrzeżnym sitowiu…

A miłość?
Jakże ją namalować słowami?

Wchodzi do pokoju z burzą włosów
przez otwarte szeroko okno,
wnosząc ze sobą zapach słodkiej melancholii, oraz jakiejś dziwnej tęsknoty i upojenia…

… jakby to było pierwsze spotkanie, ostatnie rozstanie… w uśmiechu, w płaczu, w trwodze…

Ale, jakże namalować miłość?

Przybywa, nucąc pieśń
nieopisywalną nutą.
Pełna światła i refleksów,
co drgają w jej oczach i kącikach ust…

I może tak trwać,
mimo odległości.
… mimo okrutnej nocy…

Cała w blasku,
w górze.
W świetle…

Lekka jak późny wiatr, jak ciężar motyla na czerwonym płatku róży…

I wciąż
narasta.

… nadchodzi…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-08-10)

***

https://www.youtube.com/watch?v=eXnV1BKaxm8