Prose

Tutejsi rybacy słyną z połowu ryby głębinowej, która jest wizytówką Madery. Jest to espada, czyli pałasz atlantycki. Łowią ją tylko w dwóch miejscach na świecie: tu i w okolicach Japonii. Można zamówić ją w każdej restauracji. Przepisów na przygotowanie jest bardzo wiele, ale najlepiej smakuje zapieczona z maderskimi bananami. Na pozór dziwny zestaw, ale po spróbowaniu okazuje się, że wspaniale się komponuje. Ryba ta jest długa, czarna, węgorzowata, ma oczy wielkie jak spodki i szpiczaste zęby. Żyje na głębokości około tysiąca metrów. Rybacy wpuszczają do wody kilometrową linę z haczykami, na które nakładają ośmiorniczki. Kiedy jest dobry połów wyciągają na linie nawet kilkadziesiąt espad. Nikt jednak nigdy nie widział tej ryby żywej, bo podczas wyciągania zabija ją ciśnienie. Najfajniejsze jest w niej to, że w ogóle nie ma ości, za to bardzo smaczne, białe mięso. Polecam, bo jest przepyszne.

Każdego ranka mój wzrok przyciągał nie tylko ocean, mający inną barwę o każdej porze dnia, ale również majestatyczne góry, zmieniające się w zależności od tego, który stok był oświetlony. Dawało to wrażenie trójwymiarowości. Czasem siedziałam na leżaku i obserwowałam te zmiany na bieżąco. Zdarzało się, że jakaś chmura zaczepiła o szczyt, nie mogąc się uwolnić. Było to na tyle fascynujące, że nie chciało się odrywać wzroku. Zresztą ta wyspa dawała oczom wiele powodów do zachwytu, bo jest po prostu piękna.
Dziwiła tylko jedna rzecz - brak zwierząt. Oprócz wszędobylskich jaszczurek, które uciekały spod nóg, łaziły po ścianach tarasu i przychodziły na deser w postaci lodów, dokładnie wylizując pucharki, nie było praktycznie dzikich stworzeń. Z wysokiego klifowego wybrzeża można było jedynie wypatrzeć wieloryby i grupy delfinów.

O Maderze można naprawdę wiele napisać, ale to i tak nie odda uroku tej cudownej wyspy. Pod powiekami wciąż mam mnóstwo niezwykłych krajobrazów. Niestety, straciłam najlepsze zdjęcia, więc muszę tam koniecznie wrócić.