Poetry

w okopach w uścisku mrozu
niełatwo się uśmiechać
gdy tylu chłopaków ułożyło się do piachu

ostatni pocisk dla siebie
nie wierzę w wierność kobiety

karabiny sterczą lufami do góry
na warcie strach podsyca ogień nadziei

mam dość gonitwy myśli
gdzie mój dom mama czeka

przywiozę jej chabry i wrzosy
na stole obiad pamiętajcie o mnie

kilka lat może dni rzucę pocisk w piach