Poetry

pragnę nie zjadać siebie wzajemnie
tak niewiele pragniemy a ciągle mało
zazdrość najgorszy z gości
serca te same to samo powietrze
jednak ciągle za mało
 

tak sobie myślę 
tak sobie śnię
wyjdę na swoje
 

śmierć godzi 
wyciąga wnioski po same kości
czuję że nie wierzę w świat
tyle nieprawdy w koło
otoczony czarną kurtyną zła 
wycinam wyjście 
uciekam gdzieś gdzie nie ma mnie
a nic prócz chwil 
piękno gdy nocą 
przy ognisku grzeję dłonie
 
tak sobie myślę 
tak sobie śnię
wyjdę na swoje