Yaro, 10 november 2018
kim że jestem
w świeci kłamliwych zawiłych słów
na dłoniach praca szczęście
że dzieciom dobrze
płynę w bezmiarze bez powietrza
uciekają lata
scena po której drepce nie jest łatwa
schodzę pokonany
bezsilny słaby
woda nie smakuje tak samo
wychodzę wystrugany nieładny blady
oklaski porażka i pętla coraz mocniejsza
po co mój duch tutaj zamieszkał
są ciekawsze miejsca
Yaro, 8 november 2018
Nasz świat ponury i nudny
niestety technologia zabija psyche
laptopy i smartfony w uszach dziurki
słuchawki światłowód i komórki
gdy jeszcze podstawówce
biegiem z klatki przed blok na podwórko
wpojona miłość do gry w piłkę
lecz wszyscy kumple na fejsbuku
za blokiem była ławka na niej siadałem
odpoczynek rozmowy po świt
zebrane myśli przelewałem na papier
obok na trzepaku wisieć głową w dół spadałem
życia spróbować jak pragnienie lecz nie z umiarem
czerpałem garściami zamiast łyżeczką od herbaty
ojca słuchać nie podobne do mnie
komandos wiedział wiele dawał baty
dawał dobre rady na własnym przykładzie
miał kilka wad jedną było piwsko
kładłem lagę na wszystko
za młody młode koty tłuste oczy
wytarte spodnie zdarte kolana
pryszczaty dojrzeć szybko jak inni wszyscy
rówieśnicy pierwsze fajki zioło konflikty
zabójcze pomysły brodzić z prądem
zajadać się wstydem patrzyły na mnie dziewczyny
kochałem je jak my wszyscy
głodni życia umieraliśmy by rano powstać
feniksy z prochu ziemi my solą w oku
Yaro, 4 november 2018
byłaś inną odległą nie do zdobycia
piękną i czystą byłaś ziemią niczyją
pachniałaś zeszłym latem
chciałem się zapoznać lecz odwaga uleciała
dla nas czas się zatrzymał
księżyc i słońce
na niebie chmury
my pośród nich we dwójkę
kontur twój na wieki pod powiekami
bezradnie pisałem listy
obgryzione paznokcie
nie umiałem pokonać nieśmiałości
wiedziałem że to ty jesteś tą
o której się marzy
spotkały się nasze wspomnienia
powiedziała że myślała o mnie
nieśmiało upływał czas
we dwoje można wszystko naprawić
dla nas czas się zatrzymał
księżyc i słońce
na niebie chmury
my pośród nich we dwójkę
kontur twój na wieki pod powiekami
Yaro, 2 november 2018
w głowie zatrzymują się słowa
otacza je chaos Sepultury
dookoła echo kosmosu
w wyobraźni zespalam zdania
spadam wzlatuję upadam wstaję
wysyłam przez usta na wydechu
połykam czasem ślinę
gryzę się w wargi by
nie urażać nikogo prócz autorskiego ego
głucho cicho gdy nie mówię
czasem krzyczę lub ryczę
hamuję się od przekleństw
by języka nie okaleczyć
zamknięty w sobie na chwilę znikam
utykam podparty laską umykam w cień
ważne że kiedyś nie będę pisał
będę opowiadał jak
chciałem być kimś kim nie byłem
słowa są orężem nie nadążam
pełno mnie wszędzie pełne brzegi
wylewam na papier to co we mnie najlepsze
Yaro, 29 october 2018
poeta pisze wiersz który kołysze
układa dni do snu by znów
wyrywać z butów końskie kopyta
najlepsze wiersze pisze jesienny wiatr
wtedy gdy depresja szarych dni stuka w drzwi
poeta kreśli wiersz uszlachetniał go
odzierał z niepotrzebnych słów
warstwa po warstwie
szlifował w sobie diament
dla ludzi nie dla siebie go śle
zły dzień budzi poetę
zagląda w okna i tak zasłonięte
cisza dla poety to czego chce
napawa go szczęściem spokój
trzeźwy winien być wiersz
nie jak na trzeci dzień na talerzu śledź
wiersz liryczny jeden jak innych tysiąc
nie jak liście jesienią kolorowe
aż z czasem bledną
gniją nawarstwiając ląd
okrywając pajęczyną papier jak babie lato krzak
zimno jest
jest i wiersz ku pokrzepieniu serc
Yaro, 29 october 2018
opadłe powieki
jak narody wielkich cywilizacji
wzniecony kurz pól bitewnych
w sercu zmarła nadzieja
ostoją wiara w Boga
Yaro, 27 october 2018
kim tak naprawdę jestem
wychodzę codziennie wczesnym rankiem
powracam tak po jednym roku
bywam w miejscach zapomnianych
oglądam świat oczami urojeń
światła rażą życie wyblakłe
zapominamy o ludziach
obudziłem się bracie
idę swoją najprostszą drogą
nie skręcam
na bokach zło utyka
chowa ciemny ogon
skomplikowana psychika bombardowana
wizjami wiadomościami wyssanymi z palca
okłamywani w gonitwie
gromadzimy niepotrzebny kapitał
budujemy zamki całe z piasku
budzimy się z bólem głowy bojąc się o interesy
majątki są dobre gdy dziobiesz z umiarem
światła rażą życie wyblakłe
zapominamy o ludziach
obudziłem się bracie
idę swoją najprostszą drogą
nie skręcam
na bokach zło utyka
chowa ciemny ogon
nadchodzi era serca ktoś psuje wartości zaprzecza
rzeka życia rozciąga koryto wspomnień
zanurzony w świadomości oświeca mnie droga
gdy uciekam przed śmiercią nie potrzebuję słów
pogarda na każdym kroku spływa po mnie jak deszcz
po rynie wprost do kanału
wrogowie już się boją
knując kolejny plan jak mnie pominąć
światła rażą życie wyblakłe
zapominamy o ludziach
obudziłem się bracie
idę swoją najprostszą drogą
nie skręcam
na bokach zło utyka
chowa ciemny ogon
Yaro, 26 october 2018
po śladach
szukam cię
łapię łzy
w płatki białych róż
pustynia serca
roztapia piasek
spieczone stopy ropieją
oaza wspomnień zielona
fatamorgana na horyzoncie
widzę idziesz aleją
mijamy się zmieszani
z promieniami tęczy
tropiłem cię całe życie
tropiciel
twoje ślady są niewygodne
Yaro, 25 october 2018
ocieram się o życie jak o draskę
płonę przez chwilę
czas szybko płynie
odrobina ciepła
ogień w sercach
zwęglony na boki się wyginam
rzucają mnie do popielnicy
niepotrzebny konam
w objęciach nicości
popiół wypełnia oczodoły
koniec drogi
początkiem nowej zapałki
ze starej paczki
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade
