Poetry

andy42


older other poems newer

10 september 2011

pajęczyna czasu

W pajęczynie czasu,
płynie twoje chmurne ego,
obrożą mu przestrzeń,
ten świat jak film przed Tobą wyświetlany,
W hologramie zdarzeń
spotykasz innych
wtopionych w swoje chmur pełne kropli ego,
pajęczyna ich mocno trzyma,
obroża ich zniewala,
i ta chmura mocno swoje krople trzyma.
I tak żyją w swoim matrixie zdarzeń.
Kiedyś moze obudzisz się,
gdy z chmur spadnie deszcz,
przejrzysz i zdejmiesz swoją obroże,
i rozerwiesz utkaną przez siebie pajęczynę.
Przez narodziny tu wstąpiłeś,
przez dzieciństwo nauk nabrałeś,
jako dorosły pracowałeś
i życie dałeś innym zstępującym,
jako stary - żegnałeś się z tym światem,
tak poprostu przyszedłeś,
tak poprostu odszedłeś
w utkanej pajęczynie czasu,
a obrożą przestrzeń była
wtopiony w swoje chmur kropli ego.






Report this item

 


Terms of use | Privacy policy

Copyright © 2010 truml.com, by using this service you accept terms of use.


You have to be logged in to use this feature. please register

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1