Poezja

Joe Breunig


dodane wcześniej pozostałe wiersze dodane później

26 października 2017

Poem: You, the Moon and Me

Like me, even that shining moon
occasionally weeps, as we spend
time remembering you; moments
of nostalgia creep into our times
of dreams and wistful thinking.
And yet, there is a vast emptiness
that stirs our spirits.
 
We sorrowful souls, sob throughout
the night; the coldness of dawn
crystallizes our tears into
the morning dew and its beauty
encourages us… to cry even more.
How can we bear the loss of you?
 
The arid ground, greedily absorbs
our sadness without visible remorse.
Forgotten and lifeless cobwebs,
with their torn threads, now adorn
the empty landscape that marks
the boundaries of our separation.
 
Your absence is deafening; the moon
and I discuss ideas about the taste
of your salty tears, that you shed
from mourning our shattered union.
However, the moon remains unerringly
quiet, regarding the time, you two,
spend together! And I’m left with an
impression of unresolved jealousy.
 
Will you two… silently lament the
isolation of our three aching hearts?
Oh wait; why are there distant sounds
of laughter, reverberating under this
new moon, while these tears of mine,
resume its unwanted flow?
 
 
 
Author notes
 
A collaboration between  
Saurav Karki and myself  
 
© 2017, All rights reserved.






Zgłoś nadużycie

 


Regulamin | Polityka prywatności

Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.


Opcja dostępna tylko dla użytkowników zalogowanych. zarejestruj się

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1