sam53, 5 listopada 2025
już w listopadzie śniły mi się święta
choinka w świecidełkach prezenty
nie wiem czy nie za wcześnie
o tej porze zawsze kładłaś mi nogę na biodrze
ja odgarniałem z twoich ramion pachnące rumiankiem włosy
nagość oddychała pełną piersią
te chwile zapadły mi mocno w pamięć
brałem ciebie w środku nocy często nad ranem
półsenną wilgotną drżącą z pożądania
wydawałaś się nienasyconą kocicą
skrzydlatym Aniołem a nawet boską wszetecznicą
gotową bronić nas przed księżycowym światłem
rankiem w kawie pływały pocałunki
a ty z uśmiechem układałaś rogaliki na talerzu
nie musiałem zamykać oczu i liczyć do trzech
zanim pomyślałem
znów byłaś w łóżku
sam53, 5 listopada 2025
kiedy wieczorem gaszę światło
marzę że zaraz przylgniesz językiem do moich ust
biodrami zgasisz pożądanie
zrzucimy kołdrę na podłogę
i opowiesz mi siebie tak intymnie jak nigdy dotąd
lubię twoją dojrzałość
za ileś lat przeczytasz o naszym seksie wiersz
erotyk
kiedy na samo wspomnienie orgazmu
ogarniał nas anatomiczny śmiech
pocałuj w usta
ajw, 5 listopada 2025
w torebce
melancholia
i rękawiczki z babiego lata
tęsknota
dźwięczy w uszach
jak krople deszczu
pełne drżenia
mgłą nawilżam rzęsy
skupione na niemruganiu
na gałęziach zawieszam
myśli w pół słowa
a inne
szeleszczą pod butami
jak wszystkie nienapisane listy
_______
Yaro, 5 listopada 2025
jesteś jakaś dziwna
mokre prześcieradło
Bóg nie będzie ptaków karmił
spojrzał czysto na rzeczywistość
serce przebite strzałą
kurwa krew na koszulce wycieram
wylewa się z tętnic
księżyc zmęczony wszystko mu zwisa
niebo usiane meteorami
kometa leniwa ogon stoi
kryzys jak zawsze wśród biednych dzielnic
rząd upada razem z biurami podróży
drzwiami ktoś trzaśnie
nigdy nie po umieramy
Belamonte/Senograsta, 5 listopada 2025
płaczace liście, śpiewajace włosy, smutne zachody słońca, głodne kiszki, mrowiące krocza, wymiana gazowa, wodna i uczuciowa,
Belamonte, jakie piękne stwórcze imię, pobiegnijmy razem aleją ze snu, otul mnie włosami prakobieto.
zależność to człowieczeństwo, od dąsów, od zdrowia, od pogody, zdrowie i choroba, niepewność jutra.
prawie cali zanurzeni w matce, tęskniący, płaczący.
dojdźmy razem do naszej wspólnej planety w twoim łonie, do dziecka, nowej odsłony naszego życia, twojego, mojego, jego...
rozpuść swoje włosy dla mnie, rano mi stoi.
sam53, 4 listopada 2025
wszędzie smród i dym
szczury wyszły na ulicę
tak jak mówiłaś najpierw kończy się powietrze
kiedy wyłączą prąd skończy się chleb
piwnica staje się mało bezpieczna
.
znów niebo dotknęło czubków drzew
w chmurach zatrzepotały dzikie wrony
mówiłaś że kiedy skończy się woda
szczury zajrzą nam w oczy
i to nie będzie miłość
Yaro, 4 listopada 2025
walcz do ostatnich sił
prosząc o skrzydła anioła
pędź z szumem wiatru
prosząc o ostatnie spotkanie
kiedyś ktoś zapytał mnie o ciebie
odpowiedziałem
- nie wiem jak jest w niebie
nie mieszkasz tutaj
myślami błądząc obok ciebie
szukam miejsca i pocałunków
potrafię kochać
wyobrazić sobie postać
która ściska moją dłoń
szept wiatru słońce deszcz
dreszcze widzę cię daleko
biegnijmy w ten sen
Belamonte/Senograsta, 4 listopada 2025
Gdzie jest kraina dusz - w lasach,
oczach, kałużach, ciałach, liściach,
trawie, ognikach w kropli rosy,
przemianach, wrażenia dają uczucia,
człowieczeństwo, wymiana energii,
spojrzenia, głody i ich zaspokajanie,
przez całe życie
zachowywanie formy i jej ciągła,
powolna modyfikacja
i pobieranie substancji
Sama świadomość to fikcja
Samoświadomość to bolesny poród
Transhumanizm to roboty, nie ludzie,
to wyjście w śmierć, sama świadomość
samoświadoma być nie może, bo o czym
będzie wiedzieć, jak nie będzie chcieć, rozumieć
wspominać bólu nerwów doznanych
szczęścia zaspokojenia głodu
i zdrowia pamięci -
tej lekkiej żeglugi po lasach
alejach, wspomnieniach, zwierzętach, kobietach
walkach, tego okamgnienia
sam53, 4 listopada 2025
kiedy zdejmuję wiersze z drzew
mieszam jesienne barwy
gdy ochra wiruje ponad wyblakłą żółcią
a nad wyraz bura sepia przykrywa karminy klonów
układam wzory z wilgotnych mchów i paproci
zapachem wrzośców sycę krople rosy
ukryte w misternie uplecionych sieciach
pomiędzy jałowcami
rozmawiam z ciszą trzaskiem łamanych gałązek
drżeniem ostatnich liści
szmerem wiatru
gdy rozwijam cienie wybudzone słońcem
powracasz jak bumerang w jesiennym śnie o miłości
w niewypowiedzianych słowach które niepokoją koniec języka
a chciałbym je zatrzymać
w tym samym tembrze głosu co wczoraj
jak ciepło w dołku na poduszce
gdy pierwszy promień prostował fałdy pościeli
zapomnijmy się w powracającym
jak echo śnie
jesienią
pocałunki dojrzewają na ustach
Yaro, 3 listopada 2025
brzegu obudzony
błotnistej drogi kresem
jak podkuty koń do ciebie
obłoconych na nogach butach
wlokę się do wioski
zapukam do drzwi
obym wcześniej nie pobłądził
droga prosta wciąga mnie
i płyt betonowe gdzie nie gdzie
róż czar prysnął
wywróciłem się kilkakrotnie
cały moknę
ocierając krople z myślą o tobie
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.