Poezja

- Gabrieli Siemińskiej





głowa mojego dziecka leży na dnie morza gładka
błyszcząca przestrzeń kamienia oszlifowane
ciało
osesek
 
matka przygląda się oszlifowanemu kamieniowi
odnajduje własne rysy – ma twoje usta
wgłębienie z karbonu albo
permu, jest taki niepodobny
do ojca – on nie ma ojca ma nazwisko, ale
jest z ciała powietrza, nie zaprzeczysz
 
przecież dzieci jak kamienie biorą się 
z głowy z morza albo ust Pytii
 
nieforemne gładko szlifowane płody całe sznury
dzieci – pereł, samorodny węgiel pod wodą
 
dziecko ma usta pełne kamieni głowę i
matkę na dnie morza
Martwego