Poezja

Teresa Tomys, 12 lutego 2023

wszystko

jaką mam wartość dla ciebie
darować mogłam tylko to co mam
zniecierpliwiony chciałeś
więcej
więcej i już
nie uciekam przed miłością
bo tu jej nie ma
to moje ocalone marzenia
i moje nie
na nic zarzucona kotwica
twoja bitwa o kaprys przegrana

jestem dla siebie dobra
bardziej niż mi się zdawało

II.2023/T.Tomys

liczba komentarzy: 3 | punkty: 7 | szczegóły

Yaro, 12 lutego 2023

zera

wokół krążą same zera
wiele zer do spełnienia
do szczęścia

brakuje tego jednego
by ziściły się marzenia

małe koło u wozu
jak wentyl by nie uciekło powietrze
by jechało się dalej w luksusowym wnętrzu

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

bosonoga - Gabriela Bartnicka, 12 lutego 2023

Non-sens

„Dramat Syzyfa nie polega na wiecznym trwaniu jego mozołu,
ale na jego świadomości, na świadomości wiecznej porażki”

Trudno obejść błoto tkwiąc w ulewnym deszczu:
zamknąć drzwi przed gwarem, kiedy milknie cisza.
Trudno wspiąć się wyżej, gdy konary trzeszczą;
pójść wybraną drogą, skoro cel umyka.
Trudno ciągle dążyć do biegu bez przeszkód,
jeśli Styks na mecie i cień przewoźnika.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 11 | szczegóły

sam53, 11 lutego 2023

Piosenka dla Ciebie

jest taka piosnka co się wwierca w duszę
jak łza pod rzęsą nie zawsze po przejściach
pełna dobroci czułości i wzruszeń
która przy sercu szuka swego miejsca

jest coś co wiersze spycha na margines
budząc o świcie wiosennym powietrzem
i błędnym wzrokiem przenosi na chwilę
w nieokreśloną pożądaniem przestrzeń

gdzie dotyk w dotyk jak pieszczota cieszy
szept gubi dźwięki przekrzykując wołacz
czyniąc z dwu kropli jedną najpiękniejszą
gdy w siódme niebo wracamy bez słowa

słońcem księżycem kiedy razem wstają
uśmiechem w oczach pod rękę ze szczęściem
jak dwie melodie które pozostaną
hymnem codziennym
kochajmy się częściej

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 11 lutego 2023

Sok ze smoka

Wieczorem pierwotne instynkty
wiodą na polowanie. Łowcy szurając
nogami zbierają się w parkach,
mokrych i ciemnych, zgodnie z tradycją.

Początek bajeczki dla niegrzecznych
trawiących czas pomiędzy łóżkiem,
knajpą i łóżkiem.

Staccato pełnych kieliszków i porannych
tupotów oraz szmerów. Cholerny szelest
skrzydeł, drapanie pazurów.

Jakoś będzie, chociaż to niepewne,
słońce przysłonięte dymem ze smoczych
paszcz, rozwartych niczym stany kont
wieczornych zdobywców palm pierwszeństwa.

Łowcy tańczą dookoła klombów, przepastne
reklamówki pełne omszałych flasz.
Sok jak znalazł do herbatki,
kiedy definitywnie skończy się świat.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 5 | szczegóły

drachma, 11 lutego 2023

in the middle of nowhere

(na końcu świata gdzie diabeł mówi dobranoc)

miałem sen dystopiczny
że jestem pośrodku niczego
obudziłem się spocony
patrząc na fotogram
przedstawiający dalekie wyspy
które oplatały ciepłe morza
tym podładowany wyszedłem
poza strefę komfortu
polaryzujących sprzężeń
zwrotnych

pozostawionych
cyfrowych śladów z nich to
algorytm wyczytuje
moje skłonności i steruje mną
wysyła strumień danych
do polubień

bym był na bieżąco
i zrobił upgrade
obejrzał wszystkie sezony
najnowszych seriali
miał międzymordzie
na stałe przy twarzy podłączone
wciąż coś sprawdzał
by oko kamery rejestrowało
indywidualne cechy
generując aktualne dane
w bańce informacyjnej

liczba komentarzy: 5 | punkty: 5 | szczegóły

Arsis, 11 lutego 2023

Zamiast wiersza o miłości

Powiedz mi.
Ach, tak.
Pamiętam.

Nie chcesz nic mówić.

Wiem.
Więc,
milcz.

I rozsadź tym milczeniem moje uszy. Niech zatonę w pulsującej ciszy. W szumie wodospadu
buzującej
w uszach krwi.

Czy mnie słyszysz?

Nie.

Ponieważ zagłusza mnie zgiełk rozsuwanych w lokalu krzeseł.
Występy tanich grajków i potok słów.

Bezsensownych,
banalnych treści.

Nie mów.
Wiem. Bo i cóż mówić w tym rozgwarze śmiechów?

Bo i cóż mówić do cienia,
kiedy pada jaskrawy reflektorów blask?
Bo i cóż prawować z kimś, kto jest bliżej śmierci?

Tak, bliżej.

Może,
lada
dzień?

Jestem w królestwie braku wszystkiego.
W zasadzie już mnie nie ma.

Idę wzdłuż muru z wilgotnych,
omszałych cegieł, kamieni.
Mur ciągnie się donikąd, ponieważ przybywam znikąd.

Przytulam się do niczego
i będąc w objęciach niczego.

Ściskam w ręku bukiet (miały być dla kogoś kwiaty, lecz zamieniły się w pęk traw bez woni)

Nadzieja zgasła.
Rozprysła się
w drobny mak.

*

Wiem, moja wina. Moja cholerna, pieprzona wina.
Nie musicie mi tego ciągle powtarzać.

Chcecie
pogadać?

Mój telefon znajdziecie
na mankiecie koszuli
albo na blacie stolika w podrzędnym barze,
z mokrymi kręgami alkoholu.

Zapytajcie barmana.
On mnie tu zna.
I wielu podobnych do mnie, którym już dawno wyrosły skrzydła jak u ciem.

Czyści teraz mozolnie
kieliszki i szklanki.
Ogląda je pod światło.

Pucuje
dalej…

Niech
pucuje.

Tak, wiem. Często w moim odtwarzaczu
wiruje „Clutching at Straws”, Marillion.
Stąd te powtórki, te pierdolone powtórki.

I ten rozdzierający głos Fisha…

Co?
Brzydko?

Bo tak ma być,
właśnie tak.
Kurewsko i parszywie.

Powiecie, że cham, że wychowała go ulica.
Patrzcie, państwo, odezwała się kultura.
Powiem wam coś, mam to gdzieś i te wasze dyrdymały o bzdetach…

*

Ile jeszcze przede mną kroków?

Nie wiem. Nie ma nic.
Jedynie pustka pól
i cisza nieba wysokiego.

W błękicie świtu.
W granacie nocy.

Próbuję ująć twoją dłoń, lecz nie ma takiej dłoni.

Obejmuję
próżnię.

Ona i ja.

Odtąd już
na zawsze niemi.

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-02-11)

***

https://www.youtube.com/watch?v=b0wi5uuLm5Y

https://www.youtube.com/watch?v=ecUWafiuj3c

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

sam53, 10 lutego 2023

myśli którym daleko i blisko do Ciebie

gdyby życie można było
po raz drugi przebiec
choćby tylko dla tej jednej
najpiękniejszej nocy
gdyby można było jeszcze
twoim zostać - nie wiem
i uwierzyć choć na słowo
że nie masz mnie dosyć

oddać Bogu to co boskie
poezja nagrodą
wiesz jak trudno kochać wierszem
kiedy obok pustka
nawet teraz kiedy pamięć
przywołuje młodość
rozpalając błysk purpury
w twych gorących ustach

gdyby można było unieść
nad wilgotne wargi
malowane ciepłym szeptem
fiolety w obłokach
wstyd wielokroć zarumienić
swoim cieniem nakryć
wyobraźnią wejść w szaleństwo
i kochać i kochać

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

sam53, 10 lutego 2023

wiem że kochasz piątki

nam nie potrzeba żadnych wspomnień
o czary też nie trzeba prosić
by pójść o świcie pośród objęć
w dzień pełen szczęścia i miłości

z twoim dzień dobry na poduszkach
rozmawiać co dzień ciepłym wierszem
pocałuj - masz gorące usta
ach jeszcze jeszcze - chcę cię więcej

biegnijmy razem tam gdzie miłość
zwiąże nam ręce na początek
niech serca jednym nam rozbłysną
a Tobie w głowie tylko piątek

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 10 lutego 2023

Kurara na śniadanie

Sny trawią pościel
żywym ogniem, więc miska zimnej wody
i mydło na przekąskę.

Początek innego stanu świadomości,
płynę do kuchni przez wzburzoną
podłogę. Kapci szkoda, całe mokre.

W lodówce nieodkryta przestrzeń,
pełna burz, a pioruny biją
w pokład stołu i zapomniany maszt
krzesła.

Ostatnia kromka chleba na ostatnim
brzegu. Bez szalupy poza zasięgiem
spragnionych trzewi.

Nieumyte szklanki wieszczą klęskę,
ale byle do piątku. Titanic przybędzie
z pomocą, na pewno.

Szczególnie że góra lodowa
wyemigrowała z braku perspektywy.
Będzie pięknie, tymczasem odpalam
radio, szaleńczy taniec w rytm wiadomości.

Wiem jedno, za drzwiami czyha
rzeczywistość. Nie przebrnę przez dzisiaj
bez kawałka sera prosto z księżyca.

Niestety pora nowiu,
schronię się w szafie pełnej szkieletów.
Dla niepoznaki ściskając w dłoni
pustą butelkę doczekam.

Kuszących perspektywy na lepsze jutro.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły