Poezja

 
samotność jest błędnym rycerzem
zamkniętych przestrzeni nie ma celu
prócz siebie sterczącego w niebo
wiatraka rosynanty i drzewa
o ptasich ramionach 
 
samotność nakłada kaganiec
na obłok o kształcie frywolnym
polne myszy ujeżdżane przez sancho
długie zdania nie mające początku końca
 
jest przylepiona plastrem choroby
na ropień z głębokości łączy
wywnętrza ludzi
 
zdradza ją reumatyzm słów
wypuszczanych z niewoli