Dziennik

*Ten tekst postaje jako udokumentowanie mojej walki z byciem DDA oraz część terapii.

"Dziękiu, że wreszcie mam kogoś, kto na moje stwierdzenie
'jestem DDA i mam z tym problem' nie reaguje mówiąc, że coś sobie ubzdurałam."

Może rzeczywiście najwyższy czas przestać kopać i gryźć, gdy tylko ktoś próbuje się do ciebie zbliżyć. Taka myśl towarzyszyła mi od jakiegoś czasu. Natomiast od dawna słyszałam, że jestem 'psychiczna', 'niepoprawna', 'nienormalna' i 'dzika'. Nie są to najprzyjemniejsze epitety. podobno prawdziwego wariata poznaje się po tym jak agresywnie reaguje na nazwanie go tak. Jest w tym trochę prawdy. Z niedopasowania, które odczuwam stworzyłam swój znak firmowy, jednak nie pozwolę się wyzywać od wariatek i egoistek. Prędzej zakończę znajomość. I tak właśnie kończyło się większość moich związków i przyjaźni.

W pewnym momencie przestałam sobie z tym radzić, moja ostatnia i jak dotąd najbliższa definicji związku relacja, zakończyła się w podobnych okolicznościach, gdy już oboje byliśmy zwyczajnie zmęczeni.

Od tygodnia zaczytuję się w książkach o DDA i już widzę różnicę. o tym chciałabym opowiedzieć. Mam nadzieję, że ten dziennik pomoże mi zrozumieć i zagoić dawne rany. Chciałabym także, aby był wsparciem dla osób, które borykają się z podobnym problemem.