Poezja

myślę teraz o ludziach, których poznałem
kiedy każdy wieczór
był jak jaśniejący szczyt
każdy poranek- niczym przepaść
 
nie miałem już nic
tylko w kieszeniach
własne ręce
 i snickersa
 
śmierć była niemal pewna
 
a kiedy miałem już dom
ubrania i jedzenie
wszystko zdawało się dobre
i śmiałem się do bułki z dżemem


czas jest relatywny
w mojej przepaści nieraz tonęły dni
tak długie jak całe lata
spędzone w półmroku hostelowych pokoi
 
piliśmy, czekając aż ściany zapadną się
aż miejsce w którym gościmy
już nie będzie hostelem

będzie kątem w tym świecie
schronieniem
mroczną ziemianką wokół której szaleje
odwieczna bitwa chaosu

a my, przybyli tu znikąd, jakby przyniesieni
przywiani na wskroś czasu i przestrzeni
pochodzący z innego stoku życia

rozmawiamy półgłosem o migracjach żydów
i spaniu na plaży w Tel-Avivie

o wędrówce przez Wester Ross i Glen Coe
przez wioski jak z celtyckich legend

o wrzasku mew, które mnie budziły
 na dalekiej północy

w mieście wyciosanym z granitu

bezdomnych nocach na Anderson Drive i Hill of Rubislav

wreszcie o podróży jaką odbywam
tylko myśląc o tym

kiedy pije najdroższe whisky rozcieńczone kranówą
obok Lukasa-
najlepszego pianisty świata


sprzątacz biur
operator w fabryce części gumowych
w jednej z tych hal,
gdzie średnia palców na robotniczej dłoni
wynosi trzy i pół-
ja,
który
 
zamiast Beethovena i Mahlera,

słuchałem szurania mioteł
 
w suche letnie noce

już wiem, że to co rozpoczyna się w nas
nigdy się nie kończy
 
podążamy zawsze o krok za rzeczywistością
o krok przed jej wspomnieniem
i temu zawsze będzie budzić pragnienia,
których nie potrafi zaspokoić-


rzeczywistość ustawicznie zapadająca się w noc
jak błyskotliwa iluzja
i jej poblask- zen

albo wrażenie

ptaka zawisłego na jasnym niebie
 
wyrwanego w półśnie
 
z bladej tektury świtu