Poezja

Ab ovo.
Od początku, poprzez skorupę. Kości rzucone
na wiatr.
 Ziemia, która boli zaprzepaszczeniem.
Nadrealny sen.
 
Śniłem rzeczy straszne, odarte z makijaży.
Połączony z początkiem i końcem;
zaprzepaszczony i nieludzki.
 
Mogłem stwarzać, nawet przez spętane palce.
Za plecami kaftana.
Byłem więcej, a zarazem
nie istniałem.
 
Słowa swobodnie układały się w całość.
Pierwotną, ponad jakimkolwiek językiem.
 
Mógłbym wynaleźć ogień, albo postawę
wyprostowaną. Cokolwiek, tak samo,
lub zupełnie inaczej.
 
Ab ovo.
Od końca, ponad układem białek.
Jednak pozostaje ziemia, która boli niewiadomą.
Zaranie i kres.