Poezja

Miało być tak pięknie,
a tu popiół i piach.
 
Wędrujemy ku niepamięci, raz za razem,
trwożliwie, obracając twarz.
Tam wojny, pożogi znaczą horyzont
kreską pożółkłych kości.
 
Martwi otwierają usta do krzyku
– jednak cisza. Taki zasiew, plon.
Trzeba iść, brnąć, ludzie ludziom
zgotowali ten splot.
 
Przed nami niejasność, pozostał szept:
Miało być tak pięknie,
a tu tylko.