Poezja

Mam kieszenie pełne woskowych figurek świętych.
O najdziwniejszych imionach
oraz nieokreślonych funkcjach.
 
Być może jestem tylko opakowaniem zwrotnym,
do powtórnego napełnienia.
Jednak słońce praży, wosk topnieje,
spływa po palcach.
 
I nie ma się gdzie spieszyć.
Nawet do zanikania, w świetle albo cieniu.
 
Zresztą bez znaczenia – dla całokształtu.